Een wens doen bij een monnik

Door: Yves

Geplaatst op Oct 1, 2010

Ik ben in Chiang Mai en loop op een tempelterrein, één zonder toeristen, het is er mooi en rustig. Ik wil een kijkje nemen in een bijgebouwtje waarvan de deur openstaat, en schrik als ik in de schemering een monnik in lotushouding zie zitten. Een plechtigheid verstoren wil ik niet op mijn geweten hebben, maar de monnik gebaart me binnen te komen. Een beetje onnozel kijk ik eerst nog achterom (waar uiteraard niemand staat), kennelijk doelt hij echt op mij... Ik twijfel nog even aan de kuisheid van mijn kleding - ik heb wel een sjaal bij me maar die zit onderin de rugzak - maar de monnik deelt mijn bedenkingen niet. Hij wil alleen dat ik mijn schoenen uitdoe (uiteraard) en gebaart me te gaan zitten. Netjes op mijn knieën, met mijn voetzolen uit het zicht, strijk ik neer, vol afwachting van wat komen gaat. De monnik begint in gebrekkig Engels een praatje met me, waar ik vandaan kom wil hij weten. Dan mag ik ineens van hem een wens doen, ik moet mijn ogen sluiten en aan de wens denken, dan zal hij voor me bidden dat mijn wens uit zal mogen komen. Ik vouw plechtig mijn handen en krijg een gebedskoord om me heen gedrapeerd. Vervolgens sluit ik mijn ogen. Vurig denkend aan mijn grootste wens hoor ik ondertussen de monnik Boeddhistische mantra's prevelen. Ik ben zo onder de indruk dat het me soms moeite kost mijn wens als primaire gedachte te handhaven, maar ik houd vol. Plots schrik ik van enkele spetters koud water die me vanuit de duisternis toegeworpen worden. Ik houd echter mijn ogen gesloten en bedenk me dat dit bij het ritueel hoort. Ik voel mijn stemming met de minuut plechtiger worden...
Hoe lang het duurt weet ik niet, maar ineens is de monnik klaar en doe ik mijn ogen weer open. Dat hij voor mijn wens heeft gebeden, zegt de monnik, en nog wat meer dat ik niet zo goed kan verstaan. Het ritueel is echter nog niet afgelopen! De monnik tovert een bandje tevoorschijn dat me doet denken aan de vriendschapsbandjes die ik op de basisschool droeg. Hij knoopt het om mijn pols en bezegelt het door wat tikjes met een bosje wierookstokjes te geven. Wow, denk ik, dit is echt bijzonder!
Het ritueel lijkt hiermee afgelopen, dus - nog wat beduusd en dankbaar - maak ik aanstalten om op te gaan staan.
Dan komt het: een kistje wordt tevoorschijn getoverd. "You want to give donation?" Ik ben een beetje verbouwereerd, als dit maar geen show omwille van het geld was?! Direct verman ik mezelf; het zegt waarschijnlijk meer over mij dan over hem dat ik dit denk. Per slot van rekening is het wel een monnik in een niet-toeristische Boeddhistische tempel, dus ik deponeer een biljet in het bakje. De monnik wenst me hierop een ''long and happy life'' toe en maakt duidelijk dat ik kan gaan.
Een beetje vreemd vind ik dit einde toch wel, niet echt plechtig in ieder geval...
Dan sta ik echter weer buiten, in de broeierige zon, in de normale werkelijkheid, waarin ik op reis ben in dit mooie land, en werp een blik op mijn polsbandje. Ik besluit het hoe dan ook te koesteren. Net als deze ervaring. En ik hoop dat mijn wens uitkomt!