Dit is Songkran. Tot mijn grote verdriet is ze afgelopen vrijdag overleden.

Songkran was mijn favoriete olifant uit de groep van 13. Ze had geen kiezen meer en moest met de hand gevoerd worden, wat wil zeggen dat je het eten rechtstreeks in haar mond moest doen. Ze pakte het voedsel altijd zo voorzichtig aan, alsof het leek dat ze je niet bang wou maken. Ze was de zachtaardigste en liefste olifant die ik heb gekend. Over een paar jaar zou ik terug gaan om haar nog een keer te zien en haar nog beter te leren kennen. Het doet me verdriet dat ik die kans niet meer heb gehad.

Ze heeft tot haar 70e in een trekkingcamp gewerkt. Je ziet het aan haar kapotte oren en ze was blind aan één oog. Toen ze in ElephantsWorld kwam, was ze zo mager dat je haar ribben kon tellen. Ze was in zo'n slechte conditie dat, als ze ging slapen ze met haar hoofd tegen een boom aan moest leunen om niet om te vallen, want als dit wel gebeurde, moest ze omhoog worden geholpen met een kraan omdat ze hier zelf te zwak voor was. Ze kon dus niet zoals normale olifanten liggend slapen. Het heeft een aantal jaren geduurd voordat ze haar kracht terug had.

"Songkran touched the hearts of everyone at ElephantsWorld. She was an example to both elephants and people of how far you can come with the right care. Though she died of old age, she will never die again. Her footsteps will always be here. And her story will always be remembered. Rest in peace Songkran."