Thermale baden in Taipei, Beitou
Taipei
Taiwan
Flashpacker
Thermale baden in Taipei, Beitou
Taipeise thermen
Taiwan is hot! Letterlijk. In het land ter grootte van Nederland is slechts in een onfortuinlijke provincie géén natuurlijke thermale bronnen te vinden. Verder vind je ze overal. De bewoners doen dan ook niets liever dan even de benen strekken, tai chi oefeningen bijhouden of bijna tot het kookpunt komen in de vele baden die het land rijk is. Vaak liggen die bronnen voor de reiziger ietwat moeilijk te bereiken in plattelandsdorpjes. In de hoofdstad Taipei kun je er met gemak met de metro heen naar station Xinbeitou in de noordelijke wijk Beitou. Om je daarna op slechts vijf minuten wandelafstand, aangegeven met bordjes - met uitzicht op wolkenkrabbers – in de natuur te wanen.
Scheidsrechterfluitje
Ik ben er eind van de middag en moet even doorlopen om nog voor 17 uur op tijd te zijn bij de thermale bron zelf, optimistisch Thermal Valley genoemd. Dit blijkt niet meer dan een meertje met nog kleiner watervalletje te zijn. De lucht van rotte eieren laat echter niets aan duidelijkheid over, dit is dé bron! De hete dampen slaan om in boven het water hangende mist en de groene bubbelende en pruttelende ondergrondse modderstromen die de kenmerkende zwavellucht veroorzaken, geven het een mystiek karakter. Ik droom weg. Of raak ik gewoonweg beneveld? Met een snerpend geluid van een scheidsrechter fluitje ben ik weer met beide benen op aarde. Met wilde armgebaren maakt een medewerkster mij duidelijk dat ik nu toch echt het park moet verlaten. Het is ten slotte 16.59 uur en de Taiwanese punctualiteit (lees: Japanse invloed) is merkbaar, ook als je staat weg te dromen.
Naakt
Op twee minuten lopen is er alweer een sfeervol droombeeld: een beekje waar je gratis van de thermale bron kunt genieten. Pootje badend weliswaar want het is niet diep en vol met rotsblokken, maar in de zon vertoeven er vele scholieren, gezinnen en een stelletje. Ze maken foto’s van elkaar, opa en kleindochter gaan aan de wandel of genieten gewoon van het warme water. Ik geniet van het plaatje, maar ga verder naar mijn einddoel: het thermale bad. Voor 40 Taiwan Dollar/1 euro koop ik een entreekaartje en de kassadame ontplooit zich als een echte verkoopster als ze mij ook een zwembroek in de meest felle kleuren wil aanprijzen. Gelukkig heb ik mij voorbereid en eigen zwembroek en handdoek mee en dat vertel ik haar dan ook, tot haar geruststelling. Naakt baden is er niet bij in deze openbare thermen!
Hasselhoff
De vijf ronde baden zijn trapsgewijs in de bergwand gecreëerd en ommuurd met kniehoge leistenen wanden. Ik heb mij omgekleed in de een van de houten hokjes die dienstdoen als kleedruimte en douche tegelijk. Wanneer ik als slechts één van de vijf westerse bezoekers – de anderen zijn drie Fransen op leeftijd en een Engelse student, zo blijkt later – vragend rondkijk welk bad ik als eerste moet nemen komt de badmeester mij helpen. Vriendelijk telt hij de baden af in de juiste volgorde. ‘That’s first 1 and then 2, 3, 4, 5’, zo legt deze lokale David Hasselhoff in rode Speedo zwembroek mij uit. Ik begin op zijn advies in het bovenste ronde bad, zit eerst op het muurtje en glij dan langzaam het water in. Zes paar ogen staren mij nieuwsgierig aan. Ik kijk vriendelijk terug naar de oude verweerde gezichten van mijn badgenoten. Ze blijven staren. Ik staar terug. En voel dan een bloedhete sensatie vanaf mijn tenen omhoog komen. Het water lijkt wel te koken. De anderen zitten ontspannen in bad alsof het water lauw is en zijn nieuwsgierig naar mijn reactie. Ik laat me niet kennen en blijf vriendelijk lachen maar zie in het heldere water mijn lichaam tot aan mijn buik knalrood worden. Adem in, adem uit. Blijven lachen, want gezichtsverlies is dodelijk in Azië. Na een minuut maak ik me geen zorgen meer over dat gezichtsverlies, maar meer over het verlies mijn onderste ledematen en ik stap er uit. De onderste helft van mijn lijf is zo rood als een gekookte kreeft en zo voel ik mij ook. Gelukkig ben ik niet de enige met een rood lijf, al zie je het minder goed op de Aziatische huidskleur. Ik blijf uiteraard vriendelijk lachen. Als een kreeft met kiespijn. Een vriendelijk knikje van ‘badmeester Hasselhoff’ is mijn deel, kennelijk toch iets goed gedaan. Even later probeer ik bad twee, beduidend minder heet, maar nog steeds warmer dan menig snelkookpan. Na enkele minuten is het zelfs aangenaam en heb ik de tijd rustig om mij heen te kijken.
Ballerina
Ik ontdek verschillende bad rituelen. Een man van minstens 90 jaar oud rekt en strekt zijn gerimpelde lichaam van 1.50 meter uit tot de lengte van een basketballer. Met alle gemak raakt hij met gestrekte benen de grond aan, tot ver op zijn onderarm. De laatste keer dat mij dat lukte was 20 jaar geleden. Een bejaarde dame test de lycrastof van haar bloemetjesbadpak door als een ballerina haar lijf te in onmogelijke posities te manoeuvreren. Weer een ander lijkt in trance, de ogen wijd open gesperd, het witte koude handdoekje kletsnat van oor tot oor over zijn kale hoofd gedrapeerd. Of zouden zijn hersenen koken? Na weer een iets koeler bad raak ik aan de praat met een Engelse student, hij woont al ruim een jaar in de stad en komt vaak in deze thermen. Als ik hem vraag naar zijn tips telt hij de baden. Van 1 tot en met 4. Maar dan precies andersom als de badmeester dat bij mij deed. Wanneer ik vraag waar bad 5 is in zijn telling, roept hij verschrikt uit: “Nee die is voor gevorderden, daar durf ik nog niet in, mij te heet!” Goed, dat was dus het eerste bad waar ik in stapte en geen wonder dat ik er als een kreeft weer uitkwam. We lachen er samen om, maar hij gaat echt niet verder dan het tweede bad en zegt dat dit voor veel bezoekers geldt. Gelukkig heb ik intussen mijn oude huidskleur weer terug.
Foto's
