Hoop op een betere toekomst.
Aleppo
Syrië
Fransvdg
Hoop op een betere toekomst.
Vandaag heb ik wat foto’s uit Syrië geplaatst en ik merk dat dit allerlei gedachten bij me los maakt. Medeleven met de mensen in nood en boosheid over alle zinloze vernielingen. Zelf was ik daar in de zomer van het jaar 2000 en ik herinner me veel vriendelijke mensen en (voor mij) rust in de steden. In Aleppo kon ik probleemloos op eigen houtje naar de citadel, de Al-Madina Souq (de oude overdekte bazaar) en de parken. Nu ben je je leven er niet zeker. Wat een drama.
Ik betrap me er op dat emoties zwaarder bij me worden als er op bekend terrein iets ernstigs gebeurt. Ik kan me het strijdtoneel dan beter voorstellen en ik leef mee met al die – in mijn ogen - zinloze strijd en de vele burgerslachtoffers.
Dat had ik ook in het voormalige Joegoslavië. Daar kwam ik voor het eerst in het jaar 1976. Tito was er nog aan de macht en het leek er rustig. In 1979 bij mijn bezoek aan Ohrid genoot ik er weer. Ook na de dood van Tito was ik me nog niet bewust van alle ellende die er door onderlinge onenigheid zou ontstaan. Zelfs toen ik in 1987 Dubrovnik bezocht, kon ik nog niet vermoeden dat die stad in december 1991 zo zwaar onder vuur zou komen te liggen.
Als oorlogsverslaggever ben ik ongeschikt. Ik moet niets hebben van al dat geweld en zoek de strijd ook nergens op. Toen ik in oktober 1995 in Opatija (Kroatië) was, keek ik – wat naïef –op van de aanwezigheid van UN-blauwhelmen in mijn hotel en van vluchtelingen in het hotel aan de overkant. Natuurlijk had ik via de krant en de TV informatie gekregen over het drama in Srebrenica. Maar dat ik er nu zelf van dichterbij mee te maken kreeg, raakte me.
In mei 2007 bezocht ik Libië. Ook daar heb ik veel moois gezien. Ik wist dat Qadhafi een opvallende figuur was, maar hij zorgde er wel voor rust. Vandaag zal ik het niet in mijn hoofd halen om weer naar Libië toe te gaan. Mij te riskant.
Andersom heb ik het gelukkig ook mee gemaakt. Neem Polen. Ik reisde daar rond in 1984. Lech Walesa voerde zijn strijd tegen de communistische leiders. De Polen stonden in de rij om boodschappen te doen. Nederlanders stuurden voedselpakketten. Onze gids verontschuldigde zich voor de doffe monumenten in Poznan: “Wij hebben wel smaak, maar we hebben geen verf.” Afgelopen herfst was ik weer in Polen. In Warschau zijn intussen net zulke moderne winkels als in de Nederlandse grote steden. En het oude centrum is prachtig gerestaureerd.
Toen ik in 1979 voor het eerst naar Berlijn ging, was dat nog een gespleten stad - met alle narigheid van dien. Ik zie me zelf nog in de Friedrichstrasse staan, in de rij tussen spiegels en VOPO- soldaten, om een dagvisum te kopen en Oost-Duitse marken te wisselen. Wat was het een andere sfeer toen ik begin januari 1990 in de sneeuw, met een hamer en een beiteltje, zelf in die gehate Muur kon hakken. Er kwam vrijheid! En ik was daar dichtbij.
Op dat moment voelde ik me geen toerist, maar een wereldburger die belangrijke geschiedenis meebeleefde. Wij als reizigers zijn bevoorrecht om veel veranderingen in de wereld van nabij te ervaren.
Zo houd ik hoop voor de bevolking van Zimbabwe. Op uitnodiging van onze buschauffeur ben ik in de zomer van 2008 een dag met hem vanuit Zambia naar zijn woonplaats Victoria Falls gekomen. Ik heb er de bijna lege winkels gezien en een toeristenmarkt vol houtsnijwerk, maar zonder klanten. Ik heb gezien hoe onze chauffeur zijn Zimbabwaanse geld aan ons als souvenir in de bus uitdeelde: “Het is toch niks waard, ik kan er niets mee…..”. Ik gun de Zimbabwanen betere tijden en ik weet dat dat kan. Ik heb het in andere landen zelf kunnen zien. Zo houd ik wereldwijd hoop op een mooie toekomst! Ook in Zimbabwe, in Libië en in Syrië!
Foto's
