Olifanten in Pinnawela

Door: Martina

Geplaatst op Sep 17, 2010

DAG 4 - dinsdag 24 augustus

Het eerste wat me vanochtend vroeg door mijn hoofd schoot was: olifanten! Om me daarna te realiseren dat we weliswaar vroeg op moesten, maar 4 uur was wel heel erg vroeg. We hadden de airco de avond ervoor uitgezet omdat we wakker wilden worden van de geluiden van de zee (immers; het hotel staat pontificaal op het strand, daar moet je gebruik van maken), maar in plaats daarvan werden we wakker van het huilen van de wind. En een beetje te vroeg. Uiteindelijk zijn we er rond een uur of 6 uitgegaan, aangezien dit ook het oorspronkelijk plan was. Het ontbijtbuffet begon om 6.30 u en dat kwam vrij goed uit, aangezien we om 7 uur richting olifanten zouden vertrekken. Een groot deel van de weg er naar toe was hetzelfde als naar the Dutch Village, maar dan (nog) langer.

Na ruim 2 uur door het groene landschap gereden te hebben kwamen we aan in Pinnawela en hoewel we onderweg geen kip tegen waren geklomen, barstte het hier opeens van de toeristen. Geen idee waar die nu opeens vandaan kwamen, maar op 4 Europeanen en 5 Japanners na zagen ze er allemaal behoorlijk local uit en het merendeel kwam tot mijn navel.
Bij de ingang werd nog even nadrukkelijk (tot 3 keer toe) gevraagd of we geen videocamera's bij ons hadden en zo mochten we het olifanten weeshuis binnen. "Binnen" en "huis" zijn overigens vrij relatieve begrippen, aangezien het zich allemaal op een groot buitenterrein afspeelde. Het olifanten weeshuis telde bij de oprichting 5 weesolifanten, inmiddels is de populatie gegroeit tot 65 stuks, met een variatie van wees-, hier geboren- en oorlogslachtoffer olifanten. In eerste instantie zouden de olifanten worden voorbereid op terugkeer naar de natuur, maar inmiddels blijkt dat de meesten het niet meer zelfstandig zouden redden in de natuur. Sommige olifanten gaan naar buitenlandse dierentuinen, anderen slijten hun dagen als tempelolifant.
We hebbenm eerst even staan kijken bij 2 baby olifanten die door hun mahout de fles kregen. Het ging met flessen van zo'n 1,5 liter, die ze in 2 flinke slokken alweer leeg hadden. Baby olifanten schijnen zo'n 35 liter melk per dag te drinken.
Een eindje verderop was een soort van grote weide, afgezet met wat stenen, waar de rest van de kudde zich vol stond te laden. Grof geschat liepen er daar zo'n 40-50 dikhuiden rond, waaronder eentje met 3 poten (ze was gedurdende de burgeroorlog op een landmijn gestapt en mist sindsdien haar rechteronderbeen) en eentje met 5 (of zoals Ranil het heel netjes uitdrukte: 'he is in his reproductive season' ofwel; hij wil gewoon ordinair batsen) De olifanten waren totaal niet schuw en een gevaarlijke indruk maakten ze evenmin. Er was zelfs een kleintje dat rustig naar voren stapte en een paar bezoekers aaide met zijn of haar slurf. Een andere grote happening was het wassen van de olifanten in de rivier. Toen we daar heen liepen werden we eerst nog even een 'Elephant Dung Paper Museum' ingeluld, waar ons een '10 minutes & free of charge' rondleiding werd beloofd. Die 10 minuten waren wat ruim geschat geloof ik. Het mannetje wat ons rondsleurde vertelde in een rap tempo over wat er in olifantenpoep zit, waarom het zo sterk is (beiden antwoorden: vezels!) en hoe het tot papier verwerkt wordt. Na welgeteld 4 minuten was hij klaar met zijn verhaal en wierp een tevreden blik op zijn horloge. Ik gok dat hij zojuist een nieuw persoonlijk record neer had gezet, te beoordelen aan zijn triomfantelijke glimlach. Het einde van de rondleiding was natuurlijk een winkeltje met al het mogelijke van olifantenpoeppapier; kalenders, kaarten, onderzetters, boekjes, you name it... Hoewel ik eigenlijk totaal niet van plan was om er geld uit te geven, was er toch een tekening van 3 olifanten die persé mee naar huis wilde. Ik geloof dat we langer in de winkel door gebracht hebben dan in de fabriek tijdens de rondleiding. Maargoed, toen konden we door naar de rivier, waar ik makkelijk de rest van de dag door had kunnen brengen. Weer een stuk of 50 olifanten, waarvan slechts een handjevol van het weeshuis was en de rest was gewoon een kudde wilde olifanten die er ook bij kwamen chillen. Het is vrij moeilijk te beschrijven wat het allemaal zo leuk maakte, maar kort samen gevat is er 'never a dull moment' met een groep olifanten. En hoewel er echt een hele horde toeristen omheen staat is het ook echt super bijzonder, al die grote dieren zo samen. Zul je in Nederland niet zo snel tegenkomen, zeg maar.