We waren nog te vroeg voor het Wilpattu Nationaal Park.
Onze chauffeur bedacht dat we dan maar de kleine straatjes in moest rijden alvorens we naar het Wilpattu reden.
Hij kon zich zich uitstekend in mij verplaatsten, want natuurlijk vond ik dit leuk.


Dit vond ik wel het leukste tafereeltje. Een gezin, zittend op hun veranda tegen een knalgroene muur waarvan de verf nonchalant over de houten deurkozijnen is geschilderd.
Het kind in een badje met de poes ervoor. En dan het aandoenlijke meisje met haar grote ogen en krullend haar. Links en rechts slingert speelgoed rond.
En dan nog de oma (vermoed ik) met haar zorgzame blik.