Düsseldorf, Dubai, Jetlag - het begin van de reis deel 2

Door: Martina

Geplaatst op Sep 14, 2010

Zo'n anderhalf uur te laat landden we in Colombo. De luchthaven leek wat vaag allemaal, maar dat kon ook zijn omdat mijn waarnemingsvermogen na een paar uur slaap te weinig ook niet meer op zijn scherpst is. Onze gids had ons vrij snel gevonden, waarschijnlijk omdat een chinese- en blanke vrouw perfect voldeden aan het plaatje wat de namen Ms. Wong en Ms. Versluijs opriepen. Of omdat we een beetje schaapachtig op hem afliepen om te kijken of onze namen toevallig op zijn bordje stonden. Hij hing ons een beetje klungelig, maar toch enthousiast een bloemenketting omdie heerlijk (naar pleeverfrisser) en we werden vrijwel meteen naar buiten gedirigeerd waar hij ons vroeg om 5 minuten te wachten en weg was hij. Net toen we ons af begonnen te vragen hoe hij er ookalweer uitzag stopte er een auto voor onze neus met een gast erin die inderdaad wel eens de man van de bloemenkettingen zou kunnen zijn, dus stapte we daar maar in. We hadden toen nog geen idee hoe hij heette en omdat we compleet uitgekauwd waren na de vliegreis verliep de reis zonder al te veel woorden onderling te wisselen. En ergens was dat ook wel prima, er was genoeg te zien buiten.
Onderwerg naar het hotel mochten we nog even een ATM overvallen, waar ik het legendarische bedrag van 200 rupies pinde, omgerekend €1,42. En er daarna achterkwam dat ik de komma voor punt had aangezien op het schermpje. Tine Trademarked all over it.
Bij het hotel werden we zo hartelijk welkom geheten dat ik bijna automatisch de schelpenketting en het welkomsdrankje af wilde slaan omdat ik dacht dat we daar weer extra voor moeten betalen. Bleek het gewoon een sterk staaltje gastvrijheid te zijn! Heel anders dan de andere aziatische landen die ik tot nu toe bezocht heb. Het drankje smaakte er lekker, het scheen een of andere fruitsoort te zijn, maar onze gids heeft tot op de dag van vandaag niet duidelijk kunnen maken wat voor vrucht ze er nu precies voor gebruik hadden. Inmiddels had hij zich ook voorgesteld en vanaf dat moment konden we hem "Ranil" noemen. Nadat we room 320 tot onze tijdelijke thuisbasis hadden gebombardeerd en van onze langverwachtte douche konden genieten, vertelde Ranil het één en ander over de route, de mogelijke excursies en de Sri Lankaanse bevolking. Er wonen 19 tot 20 miljoen mensen in Sri Lanka en hij wist ook precies te vertellen hoeveel procent welke godsdienst aanhing, maar dat wilde niet echt blijven hangen in mijn jetlagged brain. Het hotel ligt direct aan het strand en het dinnerbuffet is echt belachelijk goed. Ze hadden een grote variatie aan westers, Sri Lankaans en Indiaas eten en een toetjes buffet waar ik nu nog van droom. Vooral de Butterscotch Pudding was goddelijk. Pui werd aangesproken door een man die in het Engels aan haar vroeg of zij wist hoe het buffet werkte, het was namelijk hun eerste nacht hier. Maarja ook wij hadden geen idee hoe het precies zat, antwoordde Pui in net Engels terug. Waarna hij weer vroeg of ze uit Amerika kwam. Bleek natuurlijk ook weer een Nederlander te zijn, het zou ook weer eens niet.
Terug op de kamer klopte er iemand aan die een mosquito net kwam brengen. Zeidie. Volgens mij was het een grapje. We kregen in ieder geval een soort geurding voor in het muggenbrandding.