Rampreis Sri Lanka, kennismaken met zorg uit de vorige eeuw.
Centraal hoogland
Sri Lanka
Graaf
Rampreis Sri Lanka, kennismaken met zorg uit de vorige eeuw.
Half oktober vertrokken we voor een groepsrondreis door Sri Lanka, een mooi programma, inclusief Tamil-land in het noorden, en een excursie naar Delft Eiland. Al heel gauw merkten we dat de excursies zo geregeld waren dat vooral commerciële dingen bezocht werden, en culturele bezoeken slechter gepland waren. Zo waren we halverwege aan de rand van het berggebied en zouden we de Leeuwenrots van Sigiriya beklimmen, maar tegen de tijd dat we aan de beklimming van de 1200 treden zouden beginnen was het al drie uur geweest, behoorlijk warm, en om half zes is het donker.
De volgende dag bij het bezoek aan de grottempel van Dambulla hetzelfde. ’s Ochtends vroeg vertrokken, maar eerst een bezoek aan een batikfabriek, later nog een uitgebreide koffiepauze op 2 minuten afstand van de tempel, toen we in de tempel aankwamen liep het tegen twaalven en was het bloedheet. Ik voelde me niet lekker en ging in de schaduw zitten, bevangen door de hitte, ontzettend beroerd met hoge koorts. De volgende dag kreeg ik een rood, opgezwollen onderbeen. ’s Middags neemt een reisgenoot mij mee in een tuctuc naar het Lakeside Hospital in Kandy. Ik zou direct opgenomen moeten worden om een antibiotica-infuus te krijgen. De volgende dag vertrekken we en ik krijg 2 verschillende antibiotica kuren en een voorraad paracetamol mee. Het is een hele lange reisdag, met een treinreis door de bergen naar Nuwara Eliya. ’s Avonds in het hotel in Embilipitiya helemaal kapot en doodziek na meer dan 12 uren op de achterbank van een schommelende bus te zitten/liggen. De reisleider heeft besloten mij gelijk ’s avonds naar een ziekenhuis te brengen om een infuus te krijgen. Dit blijkt een privékliniek te zijn, waar nu geen chirurg aanwezig is, en ze zijn ook niet voor spoedgevallen. Dus terug naar het hotel en de volgende ochtend worden mijn vriend en ik alvast een dag eerder met een taxi opgehaald en naar Galle gebracht, waar ik direct op de eerste hulp van het Hemas Southern Hospital (een grote privékliniek) word binnengereden. Een paar uur later lig ik eindelijk (met al mijn kleren nog aan) op een bed aan een infuus met antibiotica, de eerste zit er net voor de lunch in en daarna volgt een nieuwe cocktail. Voor de eerste penicilline kuur was ik allergisch, daarom was ik ook zo ziek. Ze willen nog een buisje bloed, hetzelfde ouderwetse open systeem als waar ik het bijna 45 jaar geleden mee geleerd heb om te prikken. Het bed is ook een ramp, een laken om een dun skai matrasje, wat dus na een paar bewegingen ergens op een prop in het midden ligt. Daarna komen ze de bloeddruk opmeten, dat is ook een hele vertoning hier. Een verpleegster komt samen met de afdelingsarts, zij doet de band om en houdt dan de meter zichtbaar vast, vlakbij de arm, dan kan de dokter oppompen en met de stethoscoop luisteren, strikt gescheiden taken!
Er heerst hier nog een echt ouderwets rangorde systeem, mensen raken je nauwelijks aan, ik werd niet verder onderzocht. Ook niet gewassen, kreeg ook geen handdoek om mezelf op te frissen. Ik waande me een halve eeuw terug in de tijd.
Vreemde mentaliteit, en je wordt aan je lot overgelaten, alleen de nodige medicijnen, infusen en controles werden verricht.
Het bleek ook onmogelijk om het keukenpersoneel van het ziekenhuis duidelijk te maken dat ik een glutenintolerantie heb en nog een aantal andere allergieën. Na een reactie op het eten vroeg ik een verpleegster of de allergieën wel doorgegeven zijn aan de keuken. Ze zegt "ja" en schudt daarbij "nee" (maar dat doen ze hier allemaal). Even later komen ze van de keuken met een stuk papier, of ik op wil schrijven wat ik niet mag; “gluten = wheat, flour in sauces, no bread, no biscuits. . . “ Ze lopen vreemd lachend weg “allergic to biscuits”? Nou ben heel benieuwd hoe het verder gaat. Als ze uren later het nog bijna volle bord teleurgesteld weer komen ophalen, mogen ze ook de watermeloen in het plastic weer meenemen, deze was al ingenomen door een heel leger mikro-mieren. Om 6 uur krijg ik dinner geserveerd; 2 kipkluifjes en een mengsel van aardappelstukjes en wat groenten, ZONDER KRUIDEN en saus. OK hier krijg ik geen last van, maar verder is het vrij smakeloos.
Op de derde dag in het ziekenhuis kreeg ik een allergische reactie op een penicilline infuus. Ik had al 2 rode allergy-alert armbandjes, ik meld een allergische reactie en niemand houdt ook maar iets in de gaten! Ik lig op bed, voel me steeds slechter en bel. Verpleegster komt kijken, ik zeg ik heb een dokter nodig; komt uiteindelijk met alle verpleegsters. Eindelijk actie!?, maar ze doen helemaal niets, ik zeg dat ik medicijnen in m’n rugzak heb, maar niet meer de kracht om ze te pakken. Dan worden ze eindelijk gepakt en ingenomen, vraagt de dokter of het nu goed is. Ik hoop het, en dan krijg ik toch nog iets van hem om de reactie te stoppen. De rest van de dag niemand weer gezien, niet vragen hoe het met me gaat, vreemd volk. Maar zonder mijn eigen medische kennis zou ik dit niet overleefd hebben.
Daarna heb ik ze meegedeeld dat ik de volgende dag zal vertrekken. Zodat ik nog een middag lekker aan het strand bij het hotel in Hikkaduwa kon liggen. De laatste 2 dagen, nog een beetje Colombo vanuit de bus gezien en nog een dag slecht weer in het hotel in Wattala, lopen kon ik amper, dus veel gelezen. De terugvlucht was geweldig want de ANWB had een businessclassticket geregeld omdat ik met mijn been omhoog moest zitten. Vond het heel jammer dat ik met al die luxe geen alcohol mocht drinken vanwege de medicijnen.
Nu bijna 2 maanden later kan ik weer uitkijken naar een nieuwe reis, in januari naar Sulawesi.
Ofschoon ik misschien wel het mooiste gedeelte van het land gemist heb, denk ik voorlopig niet aan terugkeren.
Foto's
