salmonellaresistent

Door: Werelds

Geplaatst op Apr 24, 2012

Voor we goed en wel doorhadden wat Victor aan het doen was, stonden de meeste etenswaren reeds uitgestald in de schaduw van de auto. Victor was onze gids en chauffeur die ons vijf uur lang al hobbelend over de oude bodem van het Aralmeer naar de teruggetrokken kustlijn had gebracht. Behalve Victor en ons twee was er in een straal van bijna 200 km niets of niemand aanwezig.

Victor had onze tomaten, brood en worst samen met al zijn etenswaren netjes uitgespreid en nodigde ons met gebaren uit te komen eten. Zijn Russisch en Oezbeeks ligt ons net zo min als ons Engels en Nederlands iets voor hem betekend. Nog nagenietend van de indrukken die we die dag opgedaan hadden begonnen we aan onze avondmaaltijd. Toen Victor een tupperware-bakje opende bleken daar enkele eieren in te zitten. Hij bood ze ons aan.

Normaal gaat een eitje er bij mij wel in maar net die keer had ik daar simpelweg niet zo'n trek in. Ik sloeg zijn aanbod dus af. Victor trakteerde zichzelf uiteraard wel op een van de eieren. Ik was enorm opgelucht dat ik zijn aanbod afgeslagen had toen ik zag dat hij voorzichtig het kopje van het ei tikte, het ei aan zijn mond zette en deze leeg slurpte.

Foto's

9d687.jpg

Werelds