Eenmaal binnen in de prachtige en vooral ook eerbiedwaardige Mir-i-Arab Madrassa die tot de oudste en meest prestigieuze van Centraal Azië behoort, keek ik op de grote binnenplaats mijn ogen uit. De cellen voor de studenten waren, zoals ik al vaker had gezien, in twee verdiepingen langs de hof gebouwd met beneden een terras en boven een balkon. Maar hier was geen sprake van ontsierende commercie. De meeste madrasses zijn in een soort verkoopruimte veranderd. Hier hingen alleen een paar mededelingen die betrekking hadden op de studie en op de tijden van het gebed.

Het was opvallend hoe vrolijk en ontspannen de jongens met elkaar omgingen. Als ze hun studie tot een goed einde brengen, zijn ze na 4 jaar imam. Het is te hopen dat Oezbekistan het huidige beleid van een seculiere staat weet voort te zetten. Het islamitische geloof is duidelijk aanwezig, maar in het geheel niet opdringerig. Ik heb geen enkele keer een oproep tot gebed vanaf een minaret horen klinken. Het buurland Afghanistan is het afschrikwekkende voorbeeld van hoe de toekomst er in Oezbekistan niet uit moet zien!