Een van de letterlijke hoogtepunten van een reis langs de steden van de Zijderoute in Oezbekistan is deze buitengewoon indrukwekkende minaret op het Poi Kalon plein in Buchara.

Deze zeer oude, uit bakstenen opgetrokken toren werd in 1127 door een architect genaamd Bako gebouwd. Hij drong erop aan dat de fundering 13 meter diep moest zijn en de basis een diameter van 9 meter moest hebben. Ook eiste hij dat een speciaal soort specie werd gebruikt die bestond uit stierenbloed, kamelenmelk en eieren. Het duurde twee jaar voordat de specie naar zijn idee voldoende gehard was. Pas toen liet de architect de hoogste vrijstaande toren van de wereld bouwen.

De oorspronkelijke hoogte is onbekend. Helaas is het bovenste deel van de minaret vermoedelijk door een aardbeving verloren gegaan. Toch steekt hij nog 45 meter boven de oude stad uit.
Dzjengis Khan had zoveel bewondering voor dit bouwwerk dat hij zijn troepen beval de minaret te sparen. De rest van de monumenten van Buchara werd begin 13e eeuw door de hordes geplunderd en verwoest.

De minaret rijst, steeds slanker wordend, vanaf een achthoekige basis op. Tien verschillend uitgevoerde banden van op kant lijkende bankstenen versieren de toren die eindigt in een lantaarn met stalactieten decoraties. De band van blauwe tegels is bijzonder, omdat het de eerste maal was dat in Transoxianië gekleurd keramiek als versiering werd toegepast.