Bij het lezen van het nieuwe maandthema, denk ik meteen aan deze foto. Dit beeld belichaamt voor mij zowel letterlijk als figuurlijk het begrip ‘mysterieus’.

Letterlijk, behoeft geen verdere uitleg. Een welhaast onheilspellend plaatje van Pyongyang, ontwakend op een nazomerse septembermorgen in een dichte ochtendmist, spreekt voor zich.

Dan figuurlijk. Je ziet een complete stad, maar toch ook weer niet. Eigenlijk zie je alleen de toppen. Van de bergen, van de huizen. Tijdens een verblijf in Noord-Korea zie je ook alleen de top van het land; de megalomane bezienswaardigheden en de bevoorrechte elite die in Pyongyang mag wonen en werken.

Maar wat je niet ziet op de foto is de basis. Dat belangrijke fundament waar een land of stad op is gebouwd. Die basis zijn in dit geval miljoenen Noord-Koreanen. Ver weg uit het zicht van Pyongyang. Keihard werkend voor de Staat en vaak in angst en onder erbarmelijke omstandigheden. Die basis blijft, net als op de foto, tijdens een reis door dit land volledig onbelicht. Onzichtbaar en in nevelen gehuld, alsof ze niet bestaat.

En zo blijft de ware aard van Noord-Korea, ook al heb ik een week intens het land beleefd, toch één groot mysterie.