Verscholen onder een laaghangende tak en wat struiken zaten we al een tijdje te wachten op een tijger. de hele dag hadden we sporen gevolgd en een paar keer waren we dichtbij geweest. En nu was mijn gids er van overtuigd dat de tijger richting de rivier zou komen. Daarom zaten wij daar, zo stil mogelijk en goed verstopt. Helaas hadden we de tijd niet mee. Minuut na minuut ging voorbij en de zon ging steeds verder onder. En voor zonsondergang moesten we Bardia NP uit zijn. De gids gaf aan dat we nog 10 minuten zouden wachten, toen een groepje Chital ons langzaam naderde. Onze schuilplaats bleek goed gekozen, want zij merkte ons niet op. Totdat ze vlak bij waren en ik een foto wilde maken. Het geluid van de autofocus was voldoende om deze zenuwachtige dieren de stuipen op het lijf te jagen. De kleintjes keerden direct om en zette een sprint in. De volwassen herten bleven nog even staan en kijken en zette het toen ook op een lopen. Was er dan toch een tijger in de buurt......we zullen het nooit weten.