Mijn motto is:
" als gast van een ander land, neem je een geschenk mee. "

Maar de rugzaktoerist is natuurlijk beperkt in hetgeen meegenomen kan worden. Daarom kies ik altijd voor een kleine collectie speelgoed om mee te nemen. Niets is leuker om als een "moderne geschenkenman" even een glimlach te toveren op het gezicht van een kind.
Soms is het een autootje of een andere keer weer een dinosaurus. De Nepalezen noemden deze dinosaurussen met een zeker respect in de stem, draken!

Bijna altijd werd mijn gift in dank aanvaard en gingen de kinderen er mee spelen.
Echter in Kirtipur (Nepal), trof ik een jongetje van een jaar of 4 aan, die na mijn voorzichtig contact zoeken, de dinosaurus accepteerde, midden op de weg ging zitten en plotseling onbedaarlijk begon te huilen.
Dat was natuurlijk niet de bedoeling van de geschenkenman, die alleen maar een vreugdevol moment wilde schenken.

Was hij geschrokken van die vreemde volwassen man of besefte hij plotseling, dat hij daar alleen was, zonder moeder. Met pijn in mijn hart liet ik hem alleen, ontroostbaar als hij was, maar in de hoop dat dat hem weer op zijn gemak zou brengen.

De reden van zijn verdriet, zal ik nooit weten!