Gestrand in Kathmandu

Door: Bowral

Geplaatst op Mar 15, 2015

Er was eens een piloot van Turkish Airlines die na de landing zijn vliegtuig niet meer helemaal onder controle had ...

Op die vroege woensdagochtend 4 maart schoot een Airbus van de baan en bleef met het neuswiel steken in de drassige grond van het Triphuvan International Airport in Kathmandu. Gelukkig waren er, op enkele builen en blauwe plekken na, geen ernstige verwondingen onder de inzittenden. Vervelend was wel dat het toestel de enige start- en landingsbaan van het vliegveld blokkeerde, waardoor er geen vliegbewegingen meer mogelijk waren. Het gevolg hiervan was, dat het vliegveld noodgedwongen maar liefst vier dagen gesloten bleef. Met hulp van de Indiase buren lukte het de Nepalezen uiteindelijk op zondag 8 maart de Airbus te verplaatsen. Zo’n 30.000 gestrande reizigers zaten 'vast’ in Kathmandu. Twee daarvan waren wij ...

Dagje hotellobby
Onze vlucht met Biman Bangladesh Airlines naar Dhaka zou volgens schema op zaterdag 7 maart om 15.10 uur vertrekken. ’s Ochtends vroeg was het vliegveld nog steeds gesloten, maar, zo verzekerden diverse bronnen ons, vanaf 12.00 uur zou er weer gevlogen kunnen worden. Toch nog maar even wachten in de lobby van het guesthouse op meer zekerheid. We waren niet de enige buitenlanders die wat zenuwachtig heen en weer liepen, belden en internetten. Rond 11.30 uur kwam het bericht door dat het vliegveld om 14.00 uur open zou gaan. Twee uur later werd het 16.00 uur en nog weer wat later 18.00 uur. Bij die laatste mededeling werd gezegd dat er die dag geen enkele vlucht zou aankomen of vertrekken. Het werd dus een extra nachtje Kathmandu.

Dagje vliegveld
Al vroeg op zondagochtend werden we wakker van laag overvliegende jets. Ha! Het vliegveld is open, we kunnen vertrekken. Om 09.00 uur waren we op het vliegveld. De situatie die we daar aantroffen tart elke beschrijving. Het leek wel alsof 30.000 gestrande reizigers allemaal gelijktijdig weg wilden. Het was een totale ongecontroleerde chaos. Tot ver buiten de ‘terminal’ stonden mensen met bagage te dringen om binnen te komen. Velen waren de wanhoop nabij. Veel duw- en trekwerk, enkele Chinezen die met elkaar op de vuist gingen, er werd gehuild, geschreeuwd en gescholden. Met name voor kinderen en ouderen was het een complete uitputtingsslag. Na ruim drie uur in verschillende rijen (niemand wist bij welke balie je moest inchecken) te hebben gestaan, bereikten we eindelijk een van de incheckbalies. Ook daar onbeschrijflijke taferelen van mensen die voor hun beurt wilden inchecken.

Gratis maaltijd
Het laat zich raden dat de eerder beschreven chaos zich herhaalde bij de ‘Immigrations’. In de ongezond overvolle vertrekhal waren veel meer passagiers dan er ooit op een dag zouden kunnen vertrekken ... Wat nog het meest stoorde, was het totale gebrek aan informatie en communicatie. Ook de lokale manager van Biman kon ons niets vertellen behalve dat onze vlucht ‘may be’ om 19.00 uur zou vertrekken (in plaats van de geplande 15.10 uur). Rond 18.00 uur werd er omgeroepen dat de passagiers van Biman een gratis maaltijd in het restaurant konden nuttigen. De details van dit enerverende restaurantbezoek zal ik achterwege laten ... Die zijn al een blog op zich waard. Maar het wekte in ieder geval de suggestie dat onze vlucht enkel vertraagd was. Dan volgt om 21.00 uur het verlossende bericht dat de vlucht ‘wegens technische problemen is geannuleerd’.

Arm Biman-mannetje
Op dat moment kreeg ik medelijden met ons ‘Biman-mannetje’. Ruim tweehonderd boze passagiers bestookten hem met vragen en eisen over een hotelovernachting. Vraag niet hoe, maar uiteindelijk lukte het ons een hotelkamer te bemachtigen. Probleem was alleen nog de bagage. Een ware puzzeltocht bracht ons op een gegeven moment achter de incheckbalies. Daar bleek onze bagage op een grote hoop te liggen. Honderden handen graaiden gelijktijdig naar koffers en rugzakken. Ondertussen stonden in de hal voor de balies nog steeds gigantische wachtrijen met mensen die ook nog wilden vertrekken. Als sardientjes werden we vervolgens in een busje gepropt en naar een hotel in Thamel gebracht. Ook hier een onverkwikkelijke gang van zaken, want er was geen kamer vrij. We werden met onze bagage de straat op gestuurd naar een hotel een eindje verderop. Om 23.00 uur lagen we moe en uitgeput te ronken in een hotelbed in Kathmandu.

Applaus
De volgende ochtend, zondag 8 maart, stonden we weer om 09.00 uur op het vliegveld. Een herhaling van zetten van gisteren volgde. Ook nu stond de vlucht gepland op 15.10 uur. Ondertussen waren er al duizenden passagiers vertrokken naar bestemmingen als Bangkok, Delhi, Dubai en Beijing. Dan gebeurde wat we niet meer verwacht hadden: om 19.00 uur zagen we de Biman Airbus landen. De zwijgzame en gelaten sfeer in de overbevolkte vertrekhal werd ruw verstoord toen vanuit alle hoeken en gaten een oorverdovend spontaan cynisch gejoel, gefluit en applaus opsteeg. De Biman-passagiers konden na twee volle dagen vliegveldleed eindelijk vertrekken! Om 23.00 uur landden we opgelucht en veilig in Dhaka. Net op tijd voor de terugvlucht naar Nederland.

En de piloot van Turkish Airlines? Die vloog en taxiede nog lang en gelukkig ...