Never end peace and love...
Kathmandu
Nepal
Nicole Franken
Never end peace and love...
Ik ben verliefd. Verliefd op Nepal met haar 23 miljoen inwoners. Ingesloten door India, Bangladesh en Tibet kent Nepal de immense hoogtes van het Himalayagebergte, de heksenketel van Kathmandu tot de exotische jungle rondom Chitwan in het zuiden. Vooral de Kathmandu-Vallei, met koningssteden als Patan en Bhaktapur, is de schatkamer van de Nepalese cultuur. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is in heel Nepal de verweving van religie in het dagelijks leven zichtbaar. Ik heb het gevoel dat ik werkelijk welkom ben als bezoeker aan het land. De Nepalezen zijn oprecht aardig, zacht van karakter en altijd behulpzaam.
De heilige koeien 'keutelen' overal heerlijk frank en vrij rond op straat of in de buurt van tempels. Zo ook bij de Pashupatinath tempel, waar overledenen aan de rand van de rivier op een altaar worden gecremeerd. Deze ceremonie mogen toeristen, mits discreet, bijwonen. Onder veel hilariteit van enkele Nepalezen stap ik net voor de tempel in een flinke flats, waarop met een brede grijns wordt verteld: It's not so bad, because its Holy Shit!
Nog nooit een zo spannende busrit gemaakt, ondanks dat de conditie van de bus prima is. De haarspeldbochten in de Himalaya zijn zoals ze horen: scherp en smal. Een busrit wordt extra spannend door de enorme gaten in de wegen. Het inhalen van vrachtwagens door bussen, minivans of jeeps lijkt uit te stijgen tot een hoogtepunt. Zeker de teksten die achterop geschilderd zijn dragen bij tot dit euforische gevoel: Horn please gevolgd door Good luck... Net als ik uit het busraam kijk, zie ik een paar auto- en buswrakken, die 10 meter lager langs de weg zonder reling liggen te verroesten. Brrr.
Na 6 uur arriveer ik ongedeerd maar misselijk vanuit Kathmandu in Chitwan. Net gewend aan de hooglanden, verbaas ik mij over de overweldigende dichte jungle. Lekker warm maar vooral groen en weelderig! Wanneer ik ruim 2 uur op de rug van een olifant door de jungle heen waggel, op zoek naar een neushoorn die we wel horen maar niet zien, vraag ik mij af of we bevangen zijn door de tropenkolder.
Ik besluit tres chic een speciale mountain flight te boeken, om te knipogen naar de Mount Everest. Toch wel even een koude rilling, al is het vanachter glas, als de berg ineens boven het wolkendek uit priemt.
Tot zover het luxe gedeelte, want ik ga 4 dagen hiken vanuit Pokhara door het Annapurna circuit. Een bijzonder avontuurlijke trek door de duizelingwekkende hoogtes van de Himalaya. De groene, blauwe, witte, rode en gele gebedsvlaggetjes langs de route wapperen fanatiek door de pittige wind. De stofjes trekken continue mijn aandacht, ik vind ze mysterieus. Ze zouden vrede, wijsheid en kracht verspreiden door de wind die langs de vlaggetjes raast. Vlaggetjes die er al wat langer hangen, zijn verweerd en tot op het draad versleten. Men gelooft dat dit komt omdat de wensen en gebeden dan zijn opgenomen. Naast zoveel kadootjes en 'stunning views', krijg ik na 4 dagen zwoegen een extra beloning. Rond half vier 's morgens begint de hike naar Poon Hill, voor de mooiste zonsopkomst die ik ooit heb gezien. Moe, voldaan en met volop spierpijn zet ik mijn laatste stappen, het zit er al weer op. Vlak voordat de bus vertrekt richting Kathmandu, zie ik geschilderd op een muurtje Never End Peace And Love... NEPAL. Ik hoop dat de wind dit muurtje vaak zal treffen en dat de letters snel zijn vervaagd.
Foto's
