Openbaar vervoer in Nepal (deel II)

Door: Danielaniderost

Geplaatst op Apr 2, 2010

(zie eerst deel I van Openbaar vervoer in Nepal)

De bus is onverantwoord overvuld en ik hoop dat de chauffeur daar rekening mee houdt. Voor mij heeft het hulpje een klitseklein plekje op de redelijk hete binnenmotorkap weten te creëren en ik pers me daar tussen een dikbuikige, modern geklede Nepali en een breedheupige Tibetaanse vrouw, mijn rugzakje houd ik op schoot. Tegenover mij zit een oud mannetje in traditionele kleding (witte, katoenen broek met nauwe broekspijpen, een halflang eveneens wit, rechtgesneden hemd met daar overheen een donkerkleurig gilet, zoals die bij ons bij een 3-delig pak hoort, en een klein, kleurig ‘kepi’, de traditionele Nepali hoofdbedekking voor mannen). Op schoot houdt hij een kunstig gevlochten mandje vast, pas op het 2de gezicht zie ik dat er een vel gekleurde haan in zit. We zijn nog maar even onderweg als de chauffeur hard op z’n rem trapt omdat er 2 vrouwen langs de weg staan te zwaaien (in Nepal kun je de meeste bussen op elk gewenste plek laten stoppen). ‘Dit KAN gewoon niet, er kan hier ECHT niemand meer bij!’ zeg ik hardop. Maar de chauffeur en zijn hulpje delen mijn mening blijkbaar niet en ... ze krijgen nog gelijk ook. Een van de vrouwen heeft een klein kind op haar arm. Ik gebaar dat zij op mijn plek kan gaan zitten, maar ik kom niet verder dan opstaan, want we staan zo dicht op elkaar dat het uitwisselen van plaatsen simpelweg niet lukt. Dus gebaart ze me om weer te gaan zitten en reikt met vervolgens haar kleintje tussen de staande massa door als vanzelfsprekend aan. Ik geef mijn rugzakje aan mijn buurman en zet de kleine op mijn schoot. Het is een mooi meisje van een jaar of twee met rode, bolle wangetjes, grote, zwarte ogen en dichte, oneindig lange en prachtig gekrulde wimpers waartussen een paar tranen zijn blijven hangen als diamanten; een zwarte krullenbos omraamt haar gezichtje. Te verbaast om te huilen kijkt ze mij aan, dan haar moeder, dan weer naar mij. Ze weet duidelijk niet zo goed wat ze met de situatie aan moet maar haar moeder spreekt haar berustend toe en zij schikt zich in haar lot. Ondertussen stappen we ook nu weer om de havenklap. Instappen LIJKT onmogelijk maar uitstappen IS onmogelijk. Als de mensen rond je heen niet bereid zijn om eerst uit te stappen kun je simpelweg geen stap verzetten want iedereen staat dicht op elkaar gepropt en daartussen ligt ook nog allerlei bagage op de grond. Ik realiseer me even hoe geduldig ik dit allemaal over me heen kan laten komen. Ik vind het zelfs leuk om zo te reizen. Thuis word ik ongeduldig over vertragingen en geïrriteerd over ellebogen in mijn zij en voeten op mijn voeten en al helemaal over een rijstijl zoals deze chauffeur in deze omstandigheden vertoont. Maar hier stoort zich daar blijkbaar niemand aan, iedereen schikt zich in de gegeven realiteit en ik stel dankbaar vast dat ik daar in mee kan gaan.
De moeder met haar kleintje stapt uit, de haan is al eerder uitgestapt. Maar het duurt niet lang tot er een oude man instapt, geholpen door zijn (klein)dochter, die nauwelijks overeind kan staan en opnieuw doe ik een poging om mijn krappe zitplaats op de motorkap af te staan. Mijn voeten zoeken tastend naar vaste ondergrond maar kunnen deze niet vinden. Ik kan niet precies uitmaken of het bagage is wat ik voel of de voet van een medepassagier. Ik breng mijn gewicht over en … niemand die protesteert. Ik laat me tegen het raam vallen, tussen twee vrouwen door, zodat de oude man achter mij door naar het vrijkomende plekje zou kunnen. Verschillende passagiers grijpen hem vast, trekken en duwen. Hij kreunt. Pas al ik ook voor mijn 2de voet een plekje heb gevonden kan ik gaan staan, evenwicht zoekend door me met een hand vast te houden aan het metalen rekje achter de chauffeursstoel. Nu pas zie ik dat de oude man een verband om zijn hoofd heeft gewikkeld en tevens een sjaal tot halverwege zijn gezicht heeft getrokken. Hij is lijkbleek en zakt ook zittend steeds weer in elkaar: de gevolgen van een vuistgevecht, maak ik op uit het verhaal dat de (klein)dochter aan een medepassagier vertelt. Mijn voeten staan te dicht bij elkaar en bovendien op ene van de bagagestuk, wat het erg moeilijk maakt om mijn evenwicht te bewaren als de chauffeur onverwachts op zijn rem trapt of met slingerende bewegingen inhaalmanoeuvres uithaalt. Bovendien zijn Nepali bussen niet afgestemd op Europese lichaamslengtes en moet ik mijn hoofd helemaal gebogen houden, met de kin op mijn borst, waardoor ik aankomende bewegingen ook niet aan zie komen. – Buiten is de schemering ondertussen overgegaan in donkerheid en ik ben toch blij als we uiteindelijk de oude brug niet ver buiten Pokhara passeren: bijna thuis! - We zijn bijna 3 uur onderweg geweest …. en dat alles voor 65 roepies (70 eurocent)!