nog geen 24 uur geleden stond ik op een pas boven de 5000m in de Himalya in Tibet te genieten van wat volgens mij het aller mooiste uitzicht ter wereld is. In stilte met alleen het geluid van de wind. Het was geen uitzicht maar emotie, tranen of je wilde of niet. Nu een dag later en ruim 4000m lager ( en een paar jassen warmer) in de totale hectiek van het Nepalese verkeer, herrie, toeters, bellen, uitlaat gassen. Wat een andere wereld. Het was een enorme omschakeling, 3 weken fietsen op de Tibetaanse hoogvlakte en Himalaya en dan dit.