Ik knijp mijn ogen om enkel haar ogen te zien. Die mooie bruine, glimlachende ogen. M'n blik valt weer op haar wondjes, helende van de aardbeving drie weken geleden. Iemand vertelt van achteren dat ze met haar familie in een tent van bamboe en zeil woont. Ze heeft veel meegemaakt in korte tijd en is nog steeds bang. Ik kijk weer in haar ogen. Ook als vlucht om me te moeten voorstellen wat ze allemaal gezien heeft. Die vrolijke grote ogen. Ze kijken moe, maar hoopvol. Een kind eigen. Vragend om een toekomst waarin ze vooruit kan kijken. Ik sluit haar in mijn armen en laat haar de foto zien. Ze kijkt en lacht, wrijft het vuil van haar gezicht en rent weer naar de andere kinderen.

(gemaakt tijdens mijn projectbezoek namens de stichting Himalayan Care Hands in mei 2015)