Manaslu trekking dag #11 - 'Onthulling'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #11 - 'Onthulling'
Het is half 6 als mijn blaas me wakker maakt en ik door het raampje naar buiten kijk. Zie ik daar sterren? Ondanks de kou snel mijn slaapzak uit en aankleden. Vol verwachting stap ik naar buiten en is het ‘shock & awe’. Met open mond draai ik om mijn as: ik ben letterlijk omgeven door immens hoge pieken. De zon is nog niet op, maar het begint al wel een beetje licht te worden en die zie scherp de contouren van de Himalaya reuzen om mee heen: wauw! Ik wil weer terug naar binnen om mijn camera te pakken, maar dan herinnert mijn blaas me eraan waarom ik was opgestaan.
Als ik met m’n camera de straat op loop, sta ik verschrikt stil. Ik ben blij dat ik er nu aan denk dat ik vanwege de kou de batterijen in m’n slaapzak erbij had gestopt. Met een werkende camera loop ik alsnog in 10 minuten een heuveltje aan de rand van het dorpje Lho op. Vanaf hier kan ik langs de heuvel waarop Ribung Gompa is gelegen kijken en Manaslu in haar volle glorie aanschouwen. Achter mij begint de lucht al oranje op te lichten en gespannen wacht ik op het moment dat de 8.163 meter hoge top wordt ontstoken door de eerste lichtstralen.
In de Tsum vallei heb ik al een paar keer de bergtoppen prachtig verlicht zien worden, maar deze zonsopkomst overtreft het allemaal. En niet zo’n beetje ook. Het zicht op de gigantische, wit besneeuwde, tweekoppige Manaslu is onbeschrijfelijk mooi. Ik voel me heel erg nietig in dit grootse natuurschoon. Nooit eerder zag ik vanaf land en vanaf zo dicht bij zo’n hoge berg. En het besef dat ik vanaf hier, toch op ruim 3.000 meter hoogte, in een rechte lijn naar 5 kilometer hoger gelegen land kan kijken, is onwerkelijk.
Ik geniet intens van de steeds verder oplichtende top en hoe de zon de schaduw naar beneden drukt. Ook andere toppen beginnen op te lichten, maar mijn focus is toch voornamelijk op Manaslu gericht. Als ik bij het teahouse terug kom voor het ontbijt glunder ik van oor tot oor. Ik dank de gids voor zijn gebeden! Pas als ik m’n kopje thee vastpak merk ik hoe verkleumt mijn handen zijn. Na deze magische zonsopkomst over Manaslu weet ik 1 ding zeker: wat er verder ook gebeurt, deze trekking is nu al geslaagd!
Vanuit Lho zijn in alle richtingen hoge Himalaya toppen te zien. Ver in oosten de Shringi Himal (7.161 meter), in het noorden de Pangbuche Himal range (6.000+ meter), in het zuiden de Gorkha Himal Range (7.000+ meter) en in het westen de gigantische Manaslu Himal met haar 8.163 hoge top.
Een relatief kort, maar pittig klimmetje (weer short cuts) de heuvel op naar de Ribung Gompa en onderweg horen we het gezang al. Schoenen uit en we mogen binnen langs de rand zitten om de rituele ochtendgebeden te aanschouwen. Gezang met ritmische muzikale ondersteuning van een gong en af en toe ook van een soort fluiten en schelpen waarop geblazen wordt. Er zitten zeker zo’n 50 boeddhistische monniken strak in kleermakerszit. Een paar monniken lopen wat in en uit met offers en wierook. Ik zit een tijdje met mijn ogen dicht om het gezang en de muziek extra goed op me te kunnen laten inwerken. Geweldig om dit zo mee te mogen maken!
Met het prachtige weer is het absoluut ‘picture day’, zoals de gids al voorspeld had. Het eerste stuk is pittig klimmen door een bos, maar wel regelmatig met doorkijkjes naar de witte bergen om ons heen. Vanaf het plateautje waar Shyala op ligt, is het uitzicht 360 graden fenomenaal. Nadat we de lange hangbrug over de Numle Khola rivier zijn overgestoken wordt het dal breder en zien we in de verte Samagaon (ook wel Sama genoemd) liggen. Het laatste stukje is vlak en tussen de grazende yaks door. Grote beesten met indrukwekkende hoorns. Toch voelt het totaal niet bedreigend aan en laten ze zich gewillig fotograferen.
Het dorpje Sama is waar we ook gaan overnachten en na lunch maken we nog een middagwandelingetje naar het Birendra Tal. Tal betekent meer en het is dan ook het gletsjermeertje onderaan de Manaslu glacier. Het meertje is trouwens vernoemd naar de koning van Nepal tussen 1972 en 2001, Birendra Bir Bikram Shah. Hij schijnt hier zelf ooit geweest te zijn, maar dan wel per helikopter ingevlogen.
De Manaslu gletsjer is een kilometers hoge muur van ijs en sneeuw en vanaf het meer kunnen we helemaal omhoog kijken naar de top, waar op dat moment de zon recht boven staat. Het is een machtig gezicht en af en toe hoor ik in de verte het ijs kraken. Het is puur genieten en haast niet te bevatten hoe groots het hier is. Dat eind van de middag het dal weer met bewolking dichttrekt kan me dan ook niet deren, deze dag pakken ze me nooit meer af!
Foto's
