Manaslu trekking dag #02 - 'oververhit'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #02 - 'oververhit'
Als om 6 uur ’s ochtends de wekker gaat denk ik nog even ‘maar het is toch vakantie!’ Op aanraden van de gids beginnen we vandaag vroeg met dag 2 van de Manaslu trekking, omdat het dan nog koeler is en we een lange dag voor de boeg hebben. Na een paar rek en strek oefeningen kom ik met een tevreden glimlach tot de conclusie dat de dag van gisteren niet tot spierpijn heeft geleid, dat is een mooie opsteker!
De eerste uren van de dag lopen we nog in de schaduw en eventjes zien we heel in de verte een glimp van een witte bergtop, we gaan de goede kant op. Vlak voor Tatopani weet de zon ons ook te vinden en wordt het dubbel heet: tato betekent heet en pani betekent water. Bij deze heetwaterbron zijn lokale jongeren zich aan het wassen. Ook ik spet een paar handjes warm water in mijn gezicht. Vanwege de mineralen schijnt het ook een helende werking te hebben, "voor alles", aldus de gids.
Niet veel later vernauwd de vallei zich tot wat eigenlijk wel een grote kloof te noemen is en steken we de hier wild stromende Budhi Gandaki rivier over via een nieuwe hangbrug. Dat is maar goed ook, want de restanten van de oude hangbrug die er nog naast hangt zien er bepaald niet betrouwbaar meer uit. De valleiwanden zijn af en toe zo steil dat de rivier beneden niet meer te zien is, alleen nog te horen. Ook passeren we een paar enge land slides. Volgens de gids zijn er elk moesson seizoen nieuwe land slides en zijn deze hier niet zo zeer het restant van de grote 2015 aardbeving. Rond 11 uur komen we al aan in het schattige plaatsje Dobhan, waar we een lange lunchpauze houden. Dit geeft ons ook de gelegenheid om ‘vers’ water te filteren, want we hebben niet alleen goed doorgelopen ’s ochtends, ook goed doorgedronken. De 3 liter per persoon zijn al bijna op!
Met een volle spaghetti buik en bijgevuld water vervolgen we ons weg. Midden op de dag en in de brandende zon gaat de trail stevig bergop. Bij het traversen van een enorm keien veld - een land slide die wél tijdens de 2015 aardbeving is ontstaan – raak ik enigszins bevangen door de hitte. Stoppen hier is vanwege het valgevaar van stenen geen optie en ik zet stap voor stap door: in de verte lijkt een groepje bomen te staan die wat schaduw bieden. Licht in m’n hoofd plof ik daar neer en met m’n hoofd in mijn handen heb ik even de tijd nodig om weer op adem te komen. Een halve liter water drinken en wat druivensuiker eten helpt ook.
Met een natgemaakte buff in m’n nek gaan we rustig aan weer door. Nog een klein stukje echt klimmen door de nauwe kloof richting Yaru. Bij het kleine dorpje zelf opent de vallei zich verrassend vredig en komen er twee rustig kabbelende rivieren samen, die vervolgens eengeworden bulderend de kloof in storten. Het is gelukkig steeds bewolkter aan het worden, zodat de temperatuur wat dragelijker wordt.
De laatste kilometers naar Jagat zijn glooiend, al is het eindklimmetje nog een pittige kuitenbijter. Vandaag ruim 20 kilometer gelopen met 1440 hoogtemeters, al heeft de ene tracking app op m’n telefoon het einde niet gehaald, die vond het na 15 km blijkbaar wel mooi geweest. Ik ben blij dat het nu al blijkt dat het voor de betrouwbaarheid goed is om twee tracking apps te gebruiken, een tip die ik voor vertrek ergens gelezen had.
Zoals de gids ’s middags al voorspelde regent het ’s avonds en vermaken we ons met het leren van Hartenjagen aan onze Nepalese gids en porter. Al is het meest bijzondere misschien wel het toetje, want toen ik ‘Mars springrol’ op de menukaart zag staan, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. En inderdaad, het is een gefrituurde Mars die ik voorgeschoteld krijg! Een soort pain au chocolat als zoete afsluiter van een intensieve dag, die met name vanwege de warmte behoorlijk zwaar was.
Foto's
