Een portret van één van de vrouwen die even de trein in kwamen om te kijken of ze me een lunch kon verkopen. Deze taferelen vindt ik hetgeen dat een treinreis in een land als Birma zo bijzonder maakt. Je weet nooit wat je gaat meemaken. Zo heb ik eens een aantal uur een klein meisje bij me op schoot gehad die geen zitplaats had (ik had de stoel aan de raamkant, de moeder zat naast me) en die graag uit het open raam naar het voorbijglijdende landschap wou kijken. Soms moest ik haar echt vastgrijpen als ze iets te enthousiast naar voren kwam.