Birma 2001. Onze trekking in de bergen rondom Kalaw begon met veel twijfels. Door harde hoosbuien in de nacht voorafgaand aan de trekking vroegen wij ons af of de trekking wel doorgang kon vinden. Die ochtend regende het nog maar licht, maar we overlegden toch even met onze gids (uit Pakistan), die ons ervan overtuigde dat het prima te doen was. Hij had voor ons een tak meegebracht die dienst deed als wandelstok. Zelf liep hij op rubber lazen, wij hadden onze hoge wandelschoenen met profiel aan. De tocht begon mooi over smalle paadjes langs rijstvelden en de lichte regen hinderde ons nauwelijks. Langzamerhand klommen we hoger de bergen in en inmiddels regende het hard. De kleigrond maakte het lopen niet bepaald gemakkelijker. Na 4 uur ploeteren bereikten we voor het eerst een dorpje, een kleine nederzetting met een klooster, dat schuil ging in de mistige bergen. We mochten schuilen in het klooster en werden nieuwsgierig aangekeken door dit rijtje jonge monniken. We hoorden dat er al ruim een jaar geen bezoekers meer waren geweest, dus wij brachten welkome afleiding en het was duidelijk dat we hier in de bergen buiten de gebaande paden waren. We pakten ons lunchpakketje en kregen van de monniken thee en mandarijntjes. We hoopten, dat het na onze lunch weer droog zou zijn, maar het tegendeel bleek waar. De lucht was donker en de regen kwam met bakken naar beneden. Na een klein uur wachten moesten we verder om nog voor het donker weer uit de bergen te kunnen zijn zijn. Het was een zware tocht en inmiddels ging de klei als een dik pak extra gewicht aan onze schoenen. Uit tijdnood sloegen we een uur later het volgende dorpje over. Na nog weer 1,5 uur ploeteren kwamen we bij een volgend klein dorpje met een longhouse, waar we gastvrij werden onthaald. We waren moe, nat en koud. De thee die de dorpelingen voor ons zetten was erg welkom. Met de nodige haast dronken we die op om ons op de laatste lange etappe bergafwaarts te focussen. Het was nu blik op oneindig met als enig doel voor het donker weer in de bewoonde wereld te zijn. In de schemer en 2 uur later dan gepland zagen we rond 18.00 uur eindelijk de lichtjes van de bewoonde wereld. Tot op het bot doorweekt (ondanks de regenkleding) liepen we de laatste meters het dorp in, dankbaar dat het toch nog goed was gekomen. Een trekking om nooit te vergeten. De lunch bij deze afgezonderd levende (jonge) monniken maakten het gevoel van buiten de gebaande paden compleet.