Dronken grapjassen stelen niet

Door: JaccoenLaurie

Geplaatst op Nov 14, 2014

Voor we afgelopen zomer in Myanmar kwamen, zijn we in vier andere landen geweest. Eerst in Laos, daarna in Vietnam, toen in Cambodja en daarna in Thailand. We werden tijdens het reizen in die landen wel eens door andere mensen geconfronteerd met dingen die mis kunnen gaan. Zo kwamen we in onze eerste week drie enthousiaste backpackers tegen die met hun motorbikes op hun plaat waren gegaan en volledig bedekt waren met schaafwonden en krassen. En later in Hoi An leerden we een jongen kennen die daar vakantie vierde met zijn broer en omver was gereden. Hij had zijn sleutelbeen gebroken en moest veel geld betalen aan de man die hem had geraakt. In het noorden van Laos zagen we een Brits meisje dat gestrest aan het zoeken was. Toen we haar vroegen wat er aan de hand was, vertelde ze dat haar buiktasje was gestolen toen ze aan het zwemmen was. Er zat weinig geld in dat tasje, maar ze zou nog veel gedoe krijgen, omdat ook haar paspoort erin zat.

Nu ik er zo over nadenk, waren die vervelende ervaringen niet iets wat alleen anderen overkwam. Tijdens een busrit in het midden van Vietnam werd namelijk mijn eigen telefoon gestolen. De dag daarna gingen we de grens over, dus tijd om aangifte te doen was er niet.

In Myanmar zou het allemaal anders gaan. De slotjes die we aan de ritsen maakten als onze tassen de ruimbagage in moesten, zouden daar niet meer hoeven. En als we onze camera’s of onze portemonnees een keer achter lieten in het guesthouse, zouden we ze niet onder het bed of achter een kast hoeven verstoppen (zodat de schoonmakers ze niet konden vinden).

Met die vrije en rustgevende instelling vertrokken we op een dag naar Mandalay Hill. In onze longyi’s liepen we naar de Kuthodaw Pagode, omdat we het uitzicht op honderden witte minitempeltjes toch wel erg bijzonder vonden. Voor de ingang stonden een aantal slippers en schoenen, dus we zetten onze slippers erbij en liepen het terrein op.

Na een kwartiertje rond te hebben gelopen, besloten we om weer terug te gaan en Mandalay Hill te gaan beklimmen. We kwamen bij de ingang en konden onze slippers nergens meer vinden. Op zich hadden er natuurlijk ergere dingen weg kunnen zijn, maar zonder schoenen terug naar het hotel komen leek ons toch niet zo’n geweldig idee.

Tien meter verderop zat een local (openlucht)restaurantje en ik kon het niet laten om even naar de locals toe te lopen en te vragen of ze hadden gezien wie onze slippers mee had genomen. Ze hadden niemand gezien, maar nog voor ik me weer om kon draaien stonden ze allemaal op om mee te zoeken!

Tussen de honderden witte minitempels zochten we een aantal minuten naar de slippers. Twee locals vonden toen één van de vier slippers in een struik naast de ingang. Vanaf dat moment wisten we dat ons vertrouwen in de Birmanen niet verloren was. Niet lang daarna vonden we de andere drie ook terug. Ze lagen verspreid over was struiken langs de muur van het terrein. De locals vertelden ons dat stelen inderdaad haast niet voor komt, maar dat er zo nu en dan wat dronken mensen langskomen die het grappig vinden om dingen te verstoppen. Toen de slippers weer terecht waren, konden wij er de lol ook wel van in zien. Zeker omdat de hele gebeurtenis ons leerde hoe ontzettend vriendelijk de Birmanen zijn!