Als we het glibberige en steile pad opklimmen, dat ons naar het dorp moet leiden, heeft het nieuws zich al verspreid. Er komen twee vreemdelingen aan. Tientallen kinderen omringen ons op onze weg naar het dorp. Daar aangekomen, ontmoeten we de spinnenwebvrouwen. Ze geven ons keurig een hand. Foto’s maken is geen enkel probleem en we wandelen in alle rust door het kleine arme dorpje, voordat we weer op het centrale pleintje komen, waar nog steeds een menigte dorpelingen staat.

Zo ongeveer gaat het een half uurtje later ook in het volgende dorp. Dit dorp is zo mogelijk nog mooier en authentieker. De oudere dames begroeten ons weer en nodigen ons uit. Zo zitten we een uurtje op een bankje. We krijgen kokosmelk en een paar banaantjes aangeboden. We verstaan geen woord van elkaar, maar de sfeer is bijzonder goed. De dames lijken het erg gezellig te vinden.

We beseffen de vrouwen met de gezichtstatoeages, de echte reden om naar dit gebied (twee uur varen vanaf Mrauk U in de staat Rakhine) toe te gaan, er over wellicht enkele jaren niet meer zijn. De vrouwen hebben een hoge leeftijd en over een aantal jaren zullen zij er niet meer zijn. Het is, zoals het in veel afgelegen gebieden op de wereld is: de westerse moderne wereld doet ook bij veel oorspronkelijk levende stammen zijn intrede, hun tradities verdwijnen. Het is niet anders, maar wij vonden het toch bijzonder om dit nog meegemaakt te hebben.