A 'Fish-eyes' view
Tioman Island
Maleisië
TravelGoom
A 'Fish-eyes' view
Ik vind vissies kijken wel leuk. Even wegdromen voor het aquarium over liever nog zelf met de kop onder water en dan allemaal mooie kleurtjes voorbij zien zwemmen. De eerste keer dat ik dat deed bleef ik direct een half uur onder, u snapt met snorkel, gepakt door een voor mij onbekende wereld. Duiken durf ik niet, ben een beetje claustrofobisch, bang voor die donkerblauwe diepe gaten waar van alles aan engs plotseling te voorschijn kan komen. Ik ga voor veilig, ruggetje boven water met adempijpje in de mond en dan af en toe een duik naar een meter of drie.
Ik moet zeggen dat ik daar best behendig in ben geworden. Zo behendig zelfs dat ik tegenwoordig een onderwatercamera mee heb. Zo eentje die het allemaal nog beter ziet dan ik zelf en dat levert eenmaal thuis leuke verrassingen op. Er is heel veel meer onderwater dan mijn eigen ogen door de beslagen duikbril hebben gezien.
Affijn, waar gaat dit verhaal heen? Dat weet ik ook nog niet. Ik ben maar gewoon begonnen met schrijven omdat ik tijdens het opruimen een snorkel tegen kwam en een foto waar ik best wel van schrok. Ik twijfel of ik deze foto openbaar zal maken. Het is een echte 'fish-eye', welbekend bij fotografen, en niet geschikt voor tere zieltjes. Te confronterend.
Wij mensen denken graag aan ons zelf. We steken graag onze kop overal in en dus ook in het water maar wat betekent dat eigenlijk voor een vissie? Ik kom daar later op terug.
Eerst even terug naar het moment dat ik voor het eerst onderwater ging kijken. Dat was in Maleisië, nabij het tropisch eiland Tioman om precies te zijn. Met koraalriffen, haaien in de diepte en hele grote 'Nemo-families' tussen annemoontjes in allerlei kleuren. Precies zoals het hoort te zijn. Overigens ben ik de haaien niet tegen gekomen daar ik angstvallig ben weggebleven bij het donker diepe gat aan de randen van het koraal. Bovendien werd ik al snel van alle kanten beplukt en beproefd door miniscule vissentongetjes. Dat kriebelde lekker en als het lekker kriebelt dan blijf ik doorgaans liggen...
Zo gebeurde het dat ik ruim een half uur gebiologeerd met het hoofd onder water zat. Genietend van al het mooi en als beginneling zonder T-shirt met als resultaat een 'rode kreeft' op mijn bovenrug door de brandende tropische zon. Mijn snorkeltrip bestond uit twee delen en zo vertrokken we na het koraal met de speedboot naar een baai vol schreeuwende schoolkinderen. Zo snel mogelijk de kop weer onder om er de stilte te vinden met daarbij een ontmoeting met honderden makrelen die graag het brood uit je hand komen eten. En toen gebeurde het...
Een school makrelen is druk, heel druk zelfs, maximale ADHD zoals je dat wel vaker bij scholen tegenkomt. Het brood in mijn linkerhand is snel in tientallen makrelenmonden verdwenen en de camera in mijn rechterhand probeert dat allemaal vast te leggen. Dat kan niet lang goed gaan en dat gaat het ook niet. Een onoplettend makreeltje in de grote zilverkleurige vissenwolk raakt mijn rechterhand met een naar de diepte zwevende camera tot gevolg. Nu wordt ik ADHD, steek de kop even bovenwater om snorkel en bril goed te zetten en duik dan naar een recorddiepte van zo'n 5 meter waar mijn camera keurig op de zandbodem ligt. Ik zet me af van de bodem en schiet tussen de makrelen door weer terug naar boven.
Ik weet het, dit is niet het meest spannende avontuur, trouwe lezers weten dat het erger kan, maar goed we hadden dus nog die confrontatie. En die kwam eenmaal thuis toen bleek dat de camera al die tijd foto's is blijven maken. Het onoplettende makreeltje moet flink met de staart gewapperd hebben en een knopje geraakt hebben al lijkt dat een onwaarschijnlijke theorie. Doet er ook niet toe maar wat er wel toe doet is dat het cameraperspectief die van de vissen is geworden. Een echte 'fish-eye' dus en daar wordt je niet vrolijk van. Ik laat jullie verder zelf maar oordelen over de foto maar ik vraag me wel heel erg af of we vissen dit aan moeten doen...
Foto's
