9-11 De Herinnering, 'You want a beer Sir?'

Door: TravelGoom

Geplaatst op Sep 11, 2011

Twee uur lang is er aan me geplukt.
Tientallen kleine kleurrijke mondjes hebben me als een psoriasispatient behandeld.
Al die tijd nonstop door een pijpje geademd.
En nu nagenietend op het dek naast Bill en zijn vrouw.

Breaking news!
Met de handdoek op mijn hoofd druk ik de televisieknop in.
Ik droog wat na en zap onwetend.
Tot CNN.

Tioman.
Een van de tien mooiste eilanden ter wereld.
Paradijslijk zo weet ik inmiddels ook daar ik me hier al drie dagen in de laagste versnelling rond beweeg.
Een retourtje vanuit Singapore naar dit pareltje aan de oostkust van Maleisie.
Dit is mijn laatste dag, de snorkeldag.
Drijvend in de baai mag ik brood geven aan honderden makrelen van onderarmgrootte.
Bij een piepklein eilandje op een speedbootkwartiertje van Tioman mag ik me verbazen.
Het koraal en haar bewoners tonen precies het beeld waar elke onderwaterkijker van droomt.
Mijn mond openen van verbazing is tijdens het snorkelen niet verstandig.
Een ongekende rust maakt zich van mij meester als ik de bril onderwater steek.
Niet veel later proeven tientallen vissenmondjes aan mijn huid.
We zij snel vrienden geworden.

Breaking news!
Onwerkelijk beelden en onsamenhangende teksten schieten met hoge vaart op het scherm voorbij.
Ik hang de handdoek op zijn plek en ga op de rand van mijn bed zitten.
Twee rokende torens als decor voor paniekerige verslaggevers.
Gave film, hij pakt meteen.

Praten op een speedboot is lastig zeker als de stuurman 'golfstuiteren' als extra activiteit toevoegt.
Toch raak ik halfgebarend aan de praat met Bill en zijn vrouw.
New Yorkers die 3 maanden per jaar op reis zijn.
Bill oogt als een langharige surfer met de nodige tattoo's, goed gebruind met een gemoedelijke oogopslag die de ervaring van een late veertiger verraad.
Zijn vrouw duidelijk jonger, aantrekkelijk blond met een vriendelijke volgzame lach.
Ik heb haar naam niet goed verstaan maar dat maakt niet uit, dit gaat toch maar een kort ontmoetingsmomentje zijn.
Doch, als we aanleggen aan de houten pier van Batang, het hoofddorp van Tioman, spreken we af vanavond samen te gaan eten.
Ze zitten in een vakantiehuisje op 10 minuten van mijn mini-resort.
'Nice goal for our evening-walk', lacht Bill.
Zijn vrouw zwaait kort als ze de steiger aflopen om nog wat te shoppen in Batang.
Ik stap terug in de speedboot die me als taxi terug zal brengen naar mijn afgelegen verblijf.
Op mijn verzoek op topsnelheid waarbij vliegen en varen elkaar afwisselen tot dichter aan de kust.
Daar hoort de rust en het respect voor de zalige overrompeling van Tiomans schoonheid.
Een gevoel dat blijft, elke keer als ik de baai van Paya binnen vaar.

Breaking news!
'Let's go back to the moment the first tower collapsed'.
Wonderlijke televisie, levensecht gemaakt, Orson Welles zou er jaloers op zijn.
Ik geniet van de stofwolken en het grootse beeld.
Schuif naar achter met mijn rug tegen de kussens.
Stille koraalvisjes en een goede rampenfilm allemaal op een dag.

De uren tot aan het avondeten vermaak ik me met genoegzaam ontdekgeslenter rond het dorpje achter de vakantiehuisjes.
Een tiental houten huizen, het verf er afgebladerd, staan op palen verspreid aan de rand van de waar de eilandjungle begint.
Kleine kinderen rennen blootvoets door elkaar met stokken in hun handen.
Ze verjagen de varanen die onder de huizen naar kippeneieren zoeken.
Flinke beesten die zo nu een dan de twee meter halen maar blijkbaar geen gevaar vormen voor het spelende kroost.
Iets verderop ligt er zelfs een op de varan-da (heet dat daarom zo?) terwijl een jonge moeder twee theedoeken in het venster te drogen hangt.
Er lijkt een balans te zijn tussen de schijnbare monsters en het leven in het dorp.
De Tiomannen en vrouwen maken zich niet snel druk.
Langs het riviertje loop ik terug naar het strand, geelwit gekleurd door het verkruimelde koraal.
Onder de kokospalmen terug naar mijn huisje.
Bill en zijn vrouw komen over een halfuurtje, ik wil me nog even opfrissen.

Breaking news!
Ik zap eens verder.
Een Duitse zender, hetzelfde beeld, bijzonder.
Iets verder Maleisische reclame, vermakelijk stuntelig en dan het nieuws.
Ik versta niets maar achter de nieuwslezer is een foto zichtbaar.
Twee rokende torens, een schok door mijn lijf.
Snel terug naar CNN, godverdomme, is this real?

Ik ben maar vast begonnen.
Het dinerbuffet is hetzelfde als gisteren en de dag ervoor.
Het oogt vers met onbekende smaken die ik best nog eens wil proberen.
Hopelijk zijn Bill en zijn vrouw niet verdwaald in het varanenbos maar langer wachten stond mijn maag niet toe.
Als de schemering zich in zet komt er een kaarsje op tafel.
Lekkere afspraak zo met die Amerikanen.
Ik doe mijn toetje en besluit tot een avondwandeling.
Een korte over het strand want de Paya-baai is niet zo groot.
Op de aanlegsteiger geniet ik van de zonsondergang.
Heerlijk, de Tiomanroes heeft me weer te pakken.

Breaking news!
Een ongekende spanning jaagt door mijn lijf.
De kippenvel lijkt mijn huid open te barsten.
Het onwerkelijke van de werkelijkheid slaat in als een bom.
Een besef waarvan ik opspring een in hevige onrust door het huisje ijsbeer.
Ik moet naar buiten, het delen, iedereen is toch in shock?
Met snelle broek en shirt loop ik naar de bar bij het dinerbuffet.
Alles is er opgeruimd en er lijkt niemand meer aanwezig.
Doch boven de bar staat een televisie aan.
CNN.
'You want a beer sir?', klinkt het plots achter me.
De barman met zijn eeuwige glimlach passeert met.
Zonder ook maar een blik op de televisie pakt hij een flesje uit de koelkast.
Zwijgend pak ik het aan en neem het mee naar mijn huisje.
Met een snel handgebaar groet ik de vier vissers met hun hengels op het strand.
Ik blijf even kijken en voel hoe er weer wat rust door mijn aderen stroomt.
Wat had ik nou gedacht?
Een heel dorp geschrokken en hevig discusserend rond de enige televisie in het dorp?
Chill man op Tioman...
Maar ik weet dat ik niet zal slapen deze nacht.

Ik wil de steiger eigenlijk niet verlaten maar hier in slaap vallen gaat me te ver.
Nog even voel ik de teleurstelling na wat zo'n gezellige avond leek te worden met Bill en zijn vrouw.
Het is goed zo.
De avonden zijn klam zo dicht bij de evenaar.
Nog maar eens een douche en dan heerlijk poedeltje neerploffen op het bed met de ventilator op het lijf.
Beetje zappen en dan langzaam in slaap vallen...