Opgesloten in een varende space shuttle richting Kapit
Sarawak
Maleisië
Visueel
Opgesloten in een varende space shuttle richting Kapit
Na een acht uur durende rit in de nachtbus van Kuching naar Sibu stond ik rond 5 uur ’s ochtends bij de haven om een ticket te bemachtigen. De manier om verder de binnenlanden in te komen is met een express boot richting Kapit over de rivier Batang Rejang. Een poging waard om een paar dagen in een van de longhouses te blijven.
Na een uur wachten en 25 RM voor het ticket zat ik opgesloten in een vaartuig dat eruit zag als een varende space shuttle. Een drukte van jewelste om me heen, want de boot werd niet alleen bemand door de lokale bevolking die op weg was naar huis voor Gawai Dayak, maar ook door honderden opgesloten kippen, zakken vers vlees, dozen met eieren en tassen vol met andere spullen. Goederen om het drie dagen durende feest te vieren met familie in de geboortedorpen.
In de boot droegen mensen handschoenen en sjaals werden tevoorschijn gehaald. Verwonderd keek ik om me heen. Waarom doet iedereen alsof het winter is, terwijl het 34 graden buiten is. Het magische woord was buiten, want na ruim een halfuur in de boot met een loeiende airco, kelderde de temperatuur naar zo´n 15 graden. Klappertandend, met een vest en een sarong om me heen heb ik in mijn stoel gezeten. Duidelijk niet voorbereid, zoals de rest van de mensen.
Onderweg stopten we in Song. Voordat we de kant hadden bereikt werden spullen verschoven op het dak. De balans was weg en ik zag in no time het water tot raamhoogte komen. Paniek in de kleine ruimte met slechts een in- en uitgang. We moesten allemaal uit de boot op het smalle stukje dek gaan staan. Vrouwen met kleine kinderen snelden naar buiten en stonden angstvallig af te wachten wat er ging gebeuren. De boot helde nu over naar de andere kant en we werden weer naar binnen gemaand. Met bonkend hart stond ik in het gangpad. Kalm blijven, dit zal niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt. Na een minuut of 10 was de boot in balans en konden we verder. Echt rustig zat ik niet meer.
Moe en koud stond ik na 3 ½ uur op de kade van Kapit. De ladingen kippen en spullen werden van het dek getild of verscheept naar kleinere boten. Voor veel mensen was dit nog niet het eindstation, maar door de lage stand van de rivier konden ze niet zonder gevaar met de boot verder de rivier op. In de bus betekende een dag verlies en een gigantische omweg om toch in Berlaga en omgeving te komen. Ik hoorde dat de dam ervoor heeft gezorgd dat de waterstand zo laag is en voor problemen zorgt in het achtergelegen gebied. De kleine, smalle, houten boten werden volgeladen en men ging wel op weg. Ik kan me voorstellen dat het gevaarlijk is op deze enorme rivier.
Het was 9.30 uur en mijn zoektocht naar een longhouse was begonnen. Eerst kijken of ik een van de gidsen kon bereiken. IJdele hoop zo bleek enkele uren later….
Foto's
