Mr. Teo en zijn kippenhandel
Kota Kinabalu
Maleisië
Rsteeghs
Mr. Teo en zijn kippenhandel
R. en ik zijn in Kota Kinabalu (KK) op Maleisisch Borneo. We hebben van tevoren een guesthouse gereserveerd, maar dit blijkt er in het echt toch ietsjes minder mooi uit te zien dan in de folder (heel gek). We besluiten op zoek te gaan naar iets anders en vinden een guesthouse dat pas een paar dagen open is en er heel leuk uitziet. De mensen die het runnen zijn ontzettend vriendelijk en 's avonds raken we aan de praat met de eigenaar, Mr. Teo, een Maleisische Chinees die al 20 jaar de wereld rondreist voor allerlei handeltjes. Het guesthouse wordt gerund door zijn dochter, maar hij vindt het leuk om wat mee te helpen en met de gasten te kletsen. We drinken samen met hem een biertje en hij vertelt ons dat hij veel zaken met Nederland doet: hij importeert Hollandse kippenpoten en heeft een er een magazijn vol van. Wij kunnen haast niet geloven dat Nederland kippenpoten exporteert naar Maleisie, wie verzint het! Als we onze verbazing uiten naar Mr. Teo worden we prompt uitgenodigd om de volgende dag een kijkje in zijn magazijn te nemen. Hij laat ons zijn kippenhandel zien en het blijkt dat hij ook ijs verhandelt (Nestle) en uien, champignons, (halal) kip- en viskoekjes, aardappels en nog veel meer uit Denemarken, Belgie, China en India importeert. Een manusje van alles! De rest van de dag worden we door Mr. Teo op sleeptouw genomen in de omgeving van KK. Eerst bezoeken we een Chinese Pagoda met een prachtig uitzicht. Deze pagoda is heel speciaal voor Mr. Teo, want hij heeft een van de rijkelijk versierde pilaren gesponsord. Zonder Mr. Teo zou de pagoda dus heel onstabiel zijn ;-). Daarna neemt hij ons mee naar een markt, waar allerlei lokale groeten en fruit worden verhandeld en waar ik wat tabaksblad met Beetlenut probeer, een plaatselijke gewoonte die ik naderhand niet heb overgenomen. Het schijnt verdovend te werken als je er lang genoeg op knauwt, maar dit is wat mij betreft niet bepaald een aanrader, doe mij maar een roseetje. Het spul is enorm bitter en je krijgt er rode tanden van... gelukkig tijdelijk als je maar 10 seconden kauwt. (van dit beetlenut spektakel heb ik vannacht overigens ook een portretfoto geplaatst “Getekend door beetlenut”; dit is geen zelfportret;-). De tocht gaat verder naar zeer luxe resort aan het strand waar we heerlijk lunchen. Als we proberen de rekening te betalen, we willen heel graag iets terugdoen voor alle hartelijkheid, wil Mr. Teo daar niks van weten: wij zijn zijn gasten. Het lukt niet hem te overtuigen, dus om geen risico te lopen hem te beledigen laten we hem de rekening betalen. Onze kans komt hopelijk later nog een keer…
Eenmaal terug in het guesthouse nemen we afscheid van Mr. Teo en rusten we wat uit van de geweldige dag. Op het moment dat we ’s avonds op het punt staan om samen een simpel hapje te gaan eten, komt Mr. Teo ineens binnen, vraagt of we zover zijn (?) en voor we het weten zitten we weer in zijn auto. Deze keer neemt Mr. Teo ons mee naar een zeer goed visrestaurant buiten de stad. Het is drie kwartier rijden, maar dat is heel normaal voor de lokale bevolking als je hier uit eten gaat. In dit enorme restaurant, gebouwd in een meer en omgeven door stijgers, kun je een vis, crab, garnaal, schelp, enz. uitzoeken uit een van de meer dan twintig aquariums en een half uur later ligt het beest op je bord. Hoezo, verse vis?! We eten tilapia, een berg baby-tijgergarnalen en vers gemaakte viskoekjes. Het is ongelofelijk lekker! Zelf R., die eigenlijk niet van vis houdt, zit te smullen en bestelt nog een paar extra van de overheerlijke babies. Tussen de gangen door is er nog de gelegenheid om mee te doen aan lokale dansspelletjes (tussen bamboe palen, die tegen elkaar worden geklapt, proberen te springen op de maat van de muziek zonder dat je tenen worden geamputeerd). Wij zijn de enige toeristen en natuurlijk worden we uitgenodigd om mee te doen. Ik spring en hots en klots , maar ben natuurlijk bij lange na niet zo goed als de Maleisiers. Gelukkig zitten mijn tenen er na de laatste muzieknoot nog wel aan. Aan het eind van de maaltijd voelen we ons erg bezwaard als we wederom niet mogen betalen. Op de terugreis naar KK stoppen we nog even bij een kostschool om hallo tegen Mr. Teo’s zoon te zeggen. Heel bijzonder om de kamers van de jongens die hier wonen te zien, hier kom je normaal gesproken niet als toerist. Een enerverende en bijzondere dag. Als we de volgende middag willen gaan lunchen staat Mr. Teo alweer klaar: ditmaal heerlijke curry in een simpel Indiaas restaurantje buiten de stad, vlakbij Mr. Teo’s champignonloods die we ook nog even van binnen bekijken. Helaas zijn we niet erg beleefd in het restaurant en slaan we de specialiteit af: vissenkop curry. De andere curries smaken ons prima! De rekening...
Foto's
