Van Melakka naar de eilanden van Maleisië en het zuiden van Thailand
Maleisië
Azië
ThijsVDenBurg
Van Melakka naar de eilanden van Maleisië en het zuiden van Thailand
Melakka is een stadje waar Nederlanders hun eigen geschiedenis hebben met overblijfselen van de VOC. Om Neerlands trots een beetje te voelen bezoek ik het stadje dan ook met een andere Nederlandse reiziger. Piraterij, slavernij, mishandeling, oorlog, tja zijn we trots op wat de Nederlanders hier hebben bereikt en gedaan? De lokale bevolking had/heeft hier een heel duidelijke mening over. Na een goede dag historie snuiven hebben ik het wel gehad in Melakka. Extra bonus: bussen vol Japanners die foto’s van ons maken. Heel raar in het begin, en ja normaal op de foto gaan lukt ook niet meer na een tijdje. Bij het idee dat we met scheve gezichten en schele ogen vereeuwigd worden in de digitale fotoboeken doet me wel een beetje gniffelen.
Pulau Penang is een eiland waar veel mensen naartoe gaan om hun visa voor verschillende landen te regelen. Ik heb een lang visum voor Thailand nodig en met het hier regelen. Het eiland zelf is niet heel erg bijzonder maar het eten is ontzettend goed en lekker. Mijn darmen denken hier echter niet altijd hetzelfde over. Doordat het visum lang duurt (weekend) zit ik een aantal dagen vast op het eiland. Samen met een Canadees bekijk ik enkele delen van het eiland. Maar we zijn blij als we kunnen vertrekken met de bus naar Thailand. Instappen maar allemaal, we rijden weg, chauffeur heeft een telefoongesprek, 1x rechts, 2x rechts, 3x rechts, 4x rechts en we staan weer voor het hostel. Uitstappen maar, we kunnen niet naar Thailand want de weg ernaartoe is geblokkeerd door de overstromingen. Godver. Ik wil hier weg want het is saai en klote maar er zit niks anders op dan nog een nacht hier te slapen. Morgen vliegen we naar Langkawi, ander eiland van Maleisië net bij de grens van Thailand. Langkawi is een leuk klein en vooral belastingvrij eiland. Eindelijk goedkoop bier. Prima avond gehad maar morgen vertrekken we toch naar Thailand met de boot.
Thailand binnen, nou kom maar op Krabi. Uhm tja het water staat hier ook erg hoog dus we gaan wel, niet, wel, niet, wel, niet. Iedereen heeft een eigen verhaal en we weten niet zeker of we weg kunnen hier. Uiteindelijk dan toch in een bus die hoog genoeg is om door kleine overstromingen te rijden. De lokale bevolking maakt het hier elk jaar mee, maar toch staan de gezichten treurig. Gezinnen samenwerkend met zandzakken voor hun deuren te plaatsen, het water tot hun middel komend. Kleine winkels onder water, het leven staat hier redelijk stil. Maak ik hier een wereldreis voor, om dit te zien? Ja ook dit is het leven hier hoe triest het ook is en hulpeloos je je soms kan voelen, dat drankje laat ik maar staan vanavond. Stilstaan is juist ook beleven.
Krabi Ra Leigh beach, climbers heaven!! Het is alleen via het water te bereiken en we komen met een kleine houten boot s’avonds aan na een rit van een half uur. Het ligt in een kleine baai waar alle lichten een mooie gloed geven en het lijkt alsof we een sprookje of Fata Morgana binnenvaren. Een kleine houten chalet wordt ons nieuwe thuis. In de morgen sta ik stomverbaasd over de rotsformaties die opdoemen rondom ons, gisteravond niet te zien en nu verbijsterend mooi. “Klimmen, klimmen, klimmen”. Klimschoenen mee en aan de rotsen hangen. “Jammer, jammer, jammer”, zegt mijn knie. Die operatie van precies anderhalve maand geleden is veel te vroeg om mijn sportieve activiteiten weer op te pakken. Hij doet nog teveel zeer en met pijn en spijt in mijn hart moet ik Krabi 3 dagen later verlaten zonder ook maar een route of boulder geklommen te hebben. Gelukkig wel een mooie kanotocht gemaakt langs de schitterende rotsformaties, grotten, en verlaten kleine strandjes.
Ko Phi Phi, bekend van de film ‘The Beach’. Het is inderdaad mooi hier totdat je verder het eiland op loopt en het massatoerisme me om de oren slaat, mijn eigen bijdrage hieraan niet vergetend. Het eiland is nu bekend om het feesten en duiken. Ik besluit om dit in omgekeerde volgorde te doen. Eerst mijn duikbrevet halen en dan een klein feestje. Mijn knie protesteert gelukkig niet veel en ik kan met de cursus beginnen. Theorie , kleine oefeningen de eerste dag, 2e dag weer theorie met examen en twee duiken. De laatste dag 2 duiken naar 18 meter. Ze zeggen dat je een andere wereld binnenkomt onder water, en tja ze hebben gelijk. Het is schitterend, raar, nieuw en vooral rustgevend. De eerste 2 duiken gaan we naar 15 meter diep, mag niet, doen we toch. Tussen de duiken in hebben we een pauze met eten. Zoals ik ook geen ‘luchtbenen’ heb, heb ik ook geen ‘zeebenen’. Mijn lunch komt er dan net voor de tweede duik vrolijk weer uit. Vissen worden mijn vrienden want ik geef ze weer te eten. Binnen 20 seconden is mijn lunch hun lunch geworden en gaan we weer naar beneden. Ik geniet met volle teugen hiervan en we slagen beide met vlag en wimpel. Vanavond is het dus tijd voor bier en een feestje want we hoeven morgen niet vroeg op. Ik weet zeker dat ik tijdens mijn trip nog enkele mooie duikervaringen ga maken.
Foto's
