Angstaanjagend
Libanon
Azië
Herman m
Angstaanjagend
Van 26 april tot 4 mei 2008 brachten wij een bezoek aan Libanon, een land dat in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw verscheurd was door een niets ontziende burgeroorlog. Verschillende sporen van die strijd zijn tot de dag van vandaag nog zichtbaar in o.a. de hoofdstad Beiroet. Beiroet is centraal gelegen en van daaruit kun je gemakkelijk dagtochten in alle windrichtingen maken. Dat hebben we dan ook gedaan. De derde dag van ons verblijf maakten we een tocht naar het diepe zuiden: we staken de rivier de Litani over en kwamen in het grensgebied met Israel terecht. Dit is een door de Hezbollah gecontroleerde zone, waarvoor het Ministerie van Buitenlandse Zaken eigenlijk een negatief reisadvies had afgegeven vanwege het feit, dat er af en toe nog beschietingen over en weer kunnen plaatsvinden tussen Libanon (eigenlijk Hezbollah, omdat het centrale gezag nauwelijks wat te vertellen heeft in dit gebied) en Israel. Een passage over de rivier gaat gepaard met diverse controles en je rijdt langs roadbarriers. Op een bepaald moment zagen we een mobiele installatie, voorzien van geleide raketten die gericht stonden op Israel. Vanuit een moeilijke hoek heb ik kans gezien deze installatie te fotograferen. Tijdens onze passage was het ter plekke rustig en niets wees op een dreigende schermutseling.
In andere delen van het land, die we daarna bezochten, constateerden we overigens een stijgende spanning en nervositeit onder de bevolking. We kwamen er niet achter wat er op dat moment speelde. Vragen werden in het algemeen afgedaan met de duiding political reasons, don’t worry. De spanning uitte zich in toenemende militaire activiteit: op cruciale posities in de steden groepeerden zich tanks en er werd prikkeldraad uitgerold. Soms was sprake van fouillering als je als voetganger in de buurt van een belangrijke kruising van wegen kwam. We bleven verstoken van inhoudelijke informatie. Op zaterdag, de laatste dag van onze vakantie, werden we in alle vroegte en met volle vaart vanuit ons hotel in het westelijk en soennitische deel van Beiroet naar de internationale luchthaven gebracht. Het was muisstil op straat. In no time waren we op het vliegveld, waar we niet lang hoefden te wachten op het vertrek van ons vliegtuig. Na een overstap in Frankfurt kwamen we in de loop van de avond weer thuis. We keken nog even naar het laatste nieuws en schrokken van de beelden die ons werden voorgeschoteld. We zagen de omgeving van ons hotel, dat we de ochtend van dezelfde dag hadden verlaten. De voor overdag normaal drukke straten waren leeg met uitzondering van gemaskerde mannen met raketwerpers op hun schouders en voorzien van ander zwaar wapentuig. Er werd volop geschoten en gebouwen en geparkeerde auto’s stonden in brand. Het Beiroet waar we de ochtend van dezelfde dag nog waren, was veranderd in een apocalyptische omgeving. Ook was de weg tussen Beiroet en de internationale luchthaven geblokkeerd en was de luchthaven zelf bezet door de Hezbollah, waardoor Beiroet niet langer door de lucht bereikbaar was. Uit het nieuws kregen we voor het eerst de aanleiding te horen. De Libanese regering had twee maatregelen ingetrokken die de shi’itische oppositiebeweging Hezbollah als een oorlogsverklaring had gebrandmerkt.
Het ging om de ontmanteling van het eigen communicatienetwerk van Hezbollah, die dit netwerk mede voor militaire doeleinden gebruikte, en het ontslag van de veiligheidschef van de luchthaven, die goede relaties met Hezbollah onderhield. Na een strijd die bijna een week duurde en uiteindelijk 80 mensen het leven heeft gekost, gaf de regering toe aan de eisen van Hezbollah en maakte de genomen maatregelen ongedaan. Ook zijn er politieke onderhandelingen begonnen, die de samenstelling van het kabinet uiteindelijk hebben veranderd. Een en ander is mede tot stand gekomen door bemiddeling vanuit de Arabische Liga. De gevechten waren de hevigste interne gevechten in Libanon sinds de burgeroorlog van 1975 tot 1990.
Na onze veilige thuiskomst realiseerden wij ons pas goed, dat wij we ternauwernood het land hebben kunnen verlaten. Waarschijnlijk was ons vliegtuig een van de laatste, die nog kon vertrekken. Daarmee stonden we heel dichtbij de escalatie van een binnenlands conflict, mede gevoed door buitenlandse invloed. Het is een gebeurtenis, die wij niet snel meer zullen vergeten en we hopen van ganser harte, dat de Libanese bevolking in de toekomst verstoken blijft van dit soort geweldsexplosies. De gastvrije en vriendelijke bevolking verdient dat van ganser harte, ongeacht hun geloofsovertuiging of etnische achtergrond.
Foto's
