afscheid van Laos
Zuid Laos
Laos
Elstijssen
afscheid van Laos
Op Don Khong kregen we onderweg een spontane en uitgebreide demonstratie van het maken van palmsuikerklontjes. Ze lijken op bruine fondant en zijn net zo mierzoet. Het hele proces inclusief de verschillende ingrediënten werd geshowd. Te beginnen met de heer des huizes die voor ons in een palm klom tot en met de creatieve verpakking van palmbladeren die zijn vrouw maakt.
Per longtailboot zijn we tot vlak bij de Cambodjaanse grens gevaren. De kleine eilandjes Don Det en Don Khone (die door een door de Fransen gebouwde brug met elkaar verbonden zijn) waren behoorlijk bevolkt met toeristen. Vanzelfsprekend hebben we de beroemde watervallen, waaronder de Sumphamith, bewonderd. Aan het eind van de dag viel het eerste regenbuitje tijdens onze reis, maar de zon bleef schijnen.
De dag waarop we Laos zouden verlaten had onze gids Miss Mouk een verrassing voor ons in petto. Met een monnik van de Wat Phou King Koe Khong ?? Temple had ze een kleine “celemonnie” (ceremonie) afgesproken. Een ceremonie om ons te zegenen, te wapenen tegen het kwade en ons geluk te brengen. Heel apart om mee te maken. Het water vloeide heel wat rijkelijker dan ik, katholiek opgevoed, gewend ben. Als afsluiting kregen we een rose/wit (jammer voor Evert) gevlochten bandje om. We moeten het minimaal 3 dagen om en daarna altijd bij ons dragen. Op weg naar de luchthaven van Ubon Ratchathani, van waaruit we naar Bangkok vlogen, zijn we nog bij een schooltje gestopt. De Ban Na Pho primary school in de provincie Champasak. Een armlastig schooltje in the middle of nowhere met alleen een dak. De kinderen moeten wel een uur of langer lopen om naar school te kunnen gaan. Daar hebben we onze laatste boeken en andere spullen afgegeven.
Bij de grens met Thailand namen we afscheid van onze gids en chauffeur. Mouk is één van de beste gidsen die we ooit hebben gehad. Ze is een goede organisator, vrolijk, kordaat, zelfs efficiënt, heeft een goed ontwikkeld invoelend vermogen en niet te vergeten een behoorlijke dosis humor. Ik zal haar gegevens bij de tips vermelden. De tranen glommen in Mouk haar ogen en ook wij moesten wat weg slikken. Onderweg had Mouk ons (madame Els en mister Evert) al gezegd dat ze wel kon huilen bij het idee dat we afscheid moesten nemen. Ze hoopte van harte dat we een keer terug zouden komen. Dan kunnen we altijd bij haar logeren en neemt ze ons mee naar haar moeder die op één van de kleine eilandjes woont en laat ze ons nog meer van het zuiden zien. Gek dat ondanks dat ik helemaal niet meteen een klik met haar voelde je in een paar dagen tijd toch zo gehecht aan elkaar kan raken.
’s Avonds om 19.30 kwamen we in het donker bij ons resort ten zuiden van Hua Hin aan. Het was een lange dag van bijna 12 uur uit en thuis.
Foto's
