Ik weet het zeker , ik ben verliefd !
Noord Laos
Laos
Ciske
Ik weet het zeker , ik ben verliefd !
Na het ontbijt worden we door het hotel personeel op de bus naar Udomxai gezet. We hobbelen door het mooie Laotiaanse landschap. De busreis zal ongeveer 5 uur duren maar na 'n klein uurtje stopt de bus , er staat nog meer verkeer stil dus we vragen ons af wat er aan de hand is. Iemand roept iets door de bus en alle Laotianen stappen uit dus de 4 toeristen die in de bus zitten gaan ook maar mee. Ondertussen komen er steeds meer auto's bij en alle mensen stappen uit en gaan rustig langs de kant van de weg zitten.
Nou wil ik toch wel eens weten wat er aan de hand is en ik loop 'n stuk de weg op todat ik bij een wegversperring kom !
Ik kan m'n ogen nauwelijks geloven. Er wordt een weg aangelegd tussen China en Thailand die dus dwars door het noorden van Laos gaat , en om die te asfalteren wordt elke dag tussen 9.00 uur en 10.30 uur en 's middags ook nog 1,5 uur een stuk weg afgesloten en dat wordt dan geasfalteerd. Mensen met rieten hoedjes op komen en gooien met een schop het asfalt op de daarvoor bestemde plaats , na 1 uur komt dan een grote stoomwals en walst het asfalt fijn strak op z'n plaats. De wegversperring wordt weggehaald en het verkeer komt langzaam weer op gang. Dit gebeurd dus dag in dag uit en dat 2 x per dag meer als 'n jaar lang. En al die mensen gaan rustig zitten wachten tot ze weer verder kunnen rijden. Dit kunnen wij ons toch niet indenken.
Gemoedelijk hobbelen we weer verder door bergen en dorpjes , iedereen zwaait en is vriendelijk 'n Laotiaans muziekje klingt op de achtergrond door de bus. Ik weet het nu zeker " ik ben verliefd op Laos ".
In de middag komen we aan in Umdomxai , we hebben ons hotel in het voorbij rijden al gezien dus dat is snel gevonden. We kijken wel een beetje vreemd op als we bij het gebouw aankomen. Het lijkt meer op een gevangenis dan op een hotel , 'n grote binnenplaats en alles ziet er grauw en vervallen uit. Als we naar binnen gaan wordt het er niet beter op. Na een paar keer op een bel te hebben gedrukt komt er een alleraardigste man en wijst ons onze kamer. Van binnen zijn de muren allemaal vochtig en schimmelachtig , de gordijnen kunnen niet open en als ik de badkamer zie besluit ik meteen dat ik maar 'n dagje oversla met douchen. Maar ja het bed is schoon en het is maar voor één nachtje.
We gaan naar de markt en gaan op zoek naar een nieuwe rugzak voor mij want bij die van mij zijn de hengsels geknapt. Na de markt en 'n lekker verfrissend biertje struinen we nog wat door het dorp en belanden bij zonsondergang in een achteraf steegje. Een piepklein restaurantje met 'n even klein terrasje ervoor lokt ons. Het wordt gerund door een vrouwtje met haar dochter , na eerst nog wat gedronken te hebben haalt ze ons over om bij haar te eten. Nou ik kan zeggen dat ik in Laos lekker geëten heb maar zo overheerlijk als hier , dat was ongelooflijk. [ Ik heb hierover ook een tip geplaatst ] Ze wil voor ons morgenvroeg ook nog wel het ontbijt klaar maken maar we moeten alweer met de eerste bus vertrekken dus dat redden we niet.
Als we eindelijk in ons nestje liggen horen we vanalles op de gangen maar wij hebben de deur goed gesloten. Als ik 's nachts naar de wc moet word Hans ook wakker en hij wil galant voor mij het licht wel aanmaken. Op z'n blote voeten loopt hij naar de badkamer en maakt het licht aan, 'n auw #*&%+ volgt. De vloer is nat doordat de wasbak lekt en op het moment dat hij de grote lichtschakelaar omzet wordt hij bijna geëlectrocuteerd , voor mij dus een reden op op m'n wandelschoenen naar de wc te gaan.
Na een onrustige nacht en 'n ontbijt met alleen wij tweetjes in 'n grote ruimte met het voltallige personeel als toeschouwers nemen we afscheid van de aardige mensen [ och ze deden zo hun best ].
We lopen naar het busstation waar we wachten op weer een lange busreis naar hopelijk 'n béétje meer luxe in Luang Prabang.
Foto's
