Het tegenovergestelde van kiplekker = hondsberoerd
Noord Laos
Laos
Rsteeghs
Het tegenovergestelde van kiplekker = hondsberoerd
Dat je in verre oorden soms erg moet uitkijken met wat je eet is ons allen welbekend, maar R. en ik hebben altijd de instelling: gewoon eten wat de pot schaft, bij restaurants maar ook bij tentjes op straat, dan bouw je het meeste weestand op. Eigenlijk gaat dit bijna altijd goed. Bijna altijd…
We reizen samen met drie vrienden van Luang Prabang naar Nong Khiaw. Dit dorp ligt aan de roestbruine rivier de Ou en het toerisme staat er nog erg in de kinderschoenen. We besluiten een bootje te charteren in plaats van de bus te nemen, want de negentig kilometer lange tocht stroomopwaarts vanaf Luang Prabang schijnt geweldig te zijn. “Hello Mister, how much, five person, no much money in the travelpockets?” We komen tot een goede deal met een kapitein en stappen in zijn wiebelige houten bootje. Hier zullen we de komende zes uur op zitten.
De toch voert ons langs kleine nederzettingen met houten en rieten huizen en voorbij in het water spelende kinderen. We passeren vissers, zien vriendelijk lachende vrouwen die de was doen in de rivier en trotseren fikse stroomversnellingen die het wiebelige bootje nog meer doen schudden en laten kraken. “Zouden we het redden, breekt het bootje niet doormidden op de grote blokken steen in het water?”, vragen we ons af en toe vertwijfeld af. Maar dan zijn we er voorbij en zien we geweldige bergpieken en bamboe bossen waardoor het angstige moment alweer is vergeten.
Na zes prachtige uren, maar ook met een behoorlijk pijnlijk achterwerk, zien we de eerste huizen van Nong Khiaw in de verte verschijnen. Wat is het hier mooi! Het dorp is gebouwd op de hoge bruine oevers aan weerszijden van de brede rivier, op de achtergrond torenen verticale kalksteenrotsen boven de huizen uit. Aan de zandweggetjes in het dorp liggen een paar eenvoudige winkeltjes en restaurants en na even zoeken vinden we twee geweldige bungalows die ooit honderd Dollar per nacht hebben gekost, maar nu nog maar zeven omdat de eigenaar er vanwege te weinig toeristen de brui aan heeft gegeven. Zijn buurman past op de bungalows en verhuurt ze af en toe voor een prikkie aan gelukkige toeristen zoals wij, die dit zeer afgelegen plekje weten te vinden. We installeren ons, genieten van de douche die in de open lucht is gebouwd en prachtig uitzicht op de rivier heeft en besluiten bij een van de restaurantjes bij het water een biertje te drinken. En waarom zouden we er dan ook niet gelijk maar een hapje eten?
We bestellen allemaal hetzelfde kipgerecht met een kruidenroomsaus, dat ziet er op de kaart zeer smakelijk uit. Met kip kan van alles misgaan, maar dat is ons tijdens al onze omzwervingen tot nu toe bespaard gebleven, dus deze keer zal het ook wel goed gaan. Tja, een doorgewinterde reiziger is af en toe een beetje naïef…
De kip komt op tafel, de borden dampen en het ruikt verrukkelijk! Hmmm, dat sausje, erg lekker. En die pootjes, die smaken ook best. Of toch niet? Er zit wel een beetje een rare bijsmaak aan vinden we allemaal, op de enigszins eigenwijze R. na. Na één hap besluit ik niet verder van de kip te eten, de anderen volgen mijn voorbeeld, alleen R. eet vol enthousiasme verder. Inmiddels twijfelt hij toch een beetje aan de smaak van de kip, maar niet genoeg om hem te doen besluiten zijn eten te laten staan en als wereldreiziger moet je op de centen letten dus iets anders bestellen, dat gaat te ver. Op één pootje na gaat alles op en het sausje, daar likt hij zijn vingers en vooruit, ook maar gelijk zijn bord, voor af. Ik geef liever een paar centen van ons gezamenlijke reisbudget meer uit en zit inmiddels aan een bord vegetarische pompoensoep, waar ik hoge verwachtingen van had. Helaas blijkt ook dit geen succes. Wat in theorie een heel lekker soepje had kunnen zijn, blijkt in de praktijk een bak zoutloos heet water met brokken gekookte pompoen. Toch smaakt het me beter dan het verdachte kippetje.
Aan het eind van de dag zijn we een iets minder geslaagd eet-avontuur rijker, maar we hebben het overleefd en voelen ons kiplekker. In ieder geval in de direct op het etentje volgende uren. En die zijn mooi meegenomen blijkt de volgende ochtend, want ik word hondsberoerd wakker. Rillen, misselijk, koortsig, buikpijn, diarree en nog wat meer van dit soort ellende. Niet in staat dus om mee te wandelen met de anderen, die de prachtige omgeving van Nong Khiaw gaan verkennen. Zij ontmoeten spelende kinderen die visjes vangen in kleine riviertjes, ik zit voor de derde keer op de pot (met prachtig uitzicht op de rivier). Zij ontdekken leuke paadjes door de jungle, ik hijs me opnieuw op aan de rand van de wc. Verdere details zal ik jullie besparen, laten we het er maar op houden dat ik een paar dagen niet zo lekker was.
R. meldt mijn miserabele gesteldheid die middag aan de eigenaresse van het restaurant, waarop ze vertelt dat de kip die voor het gerecht gebruikt is toch echt uit de koelkast kwam. Helaas was ze wel vergeten de stekker in het stopcontact te doen.
Maar waarom wordt alleen ik ziek van deze rotte kip? En niet één van onze vrienden die toch ook net als ik een klein hapje hebben genomen? Of R., die verdorie nog aan toe bijna zijn hele bord heeft leeggegeten?
De genadeklap komt een dag later alsnog voor vriendin A. Helaas niet zo goed uitgekiend, want diezelfde dag reizen onze vrienden met de bus terug naar Luang Prabang. Een geweldige tocht van zo’n vier uur, slingerend door de bergen, maar iets minder prachtig als je de hele rit met je hoofd uit het raampje hangt. En dan niet om van het uitzicht te genieten…
En R.? Ook hij blijft uiteindelijk niet gespaard: vier dagen na zijn bordje salmonella wordt hij geveld door de heftigste buikloop en bijbehorende krampen die je je kunt voorstellen. Gerechtigheid!
Foto's
