TRekking Namta National Park
Noord Laos
Laos
ATielemans
TRekking Namta National Park
Ik heb tijdens mijn rondreis door Laos, ook een stop gemaakt in het national park Namta.
HIer heb ik met enkele reisgenoten een trekking gemaakt, Voor deze trekking wordt een permit afgegeven door o.a. het ministerie van land- en bosbouw. Door het afgeven van permits regelen zij het aantal groepen dat de lokale dorpen wil bezoeken.
Een dorp kan bij het ministerie (en andere organisaties) aangeven of zij aan dit programma mee willen doen. Dit houdt in dat ze een woning beschikbaar stellen voor overnachting van wandelaars en dat zij zorgdagen voor maaltijden. Zij worden daar voor betaald en op die wijze kunnen ze weer extra dingen regelen voor de bewoners in het dorp.
Door het aanvragen van een permit draagt het ministerie er zorg voor dat ieder dorp dat zich aangesloten heeft, een gelijk aantal bezoekers krijgt. Het is dus geen massa-toerisme op één plek. Tijdens de trekking kom je ook geen andere groepen tegen. Ieder groep die het park intrekt, krijgt een eigen route. Je krijgt een gids mee in en enkele dragers die weer extra goederen meenemen naar de dorpen in het parlk.
Je wandelt over rechte stukken, klimt heuvels omhoog en loopt langs kabbelende beekjes. Onder de soms brandende zon, maak je flinke klims, die er voor zorgen dat je wel eens laat twijfelen aan het feit of je dit wel echt wilde. Maar het uitzicht, de stilte van het bos (soms oerwoud), de tafrelen die je onderweg ziet, maken het weer helemaal goed.
Rond jhet middaguur wordt er door de gidsen midden in het bos een maaltijd klaargemaakt. Op een kampvuur en met producten uit het bos wordt een smakelijke lunch geprepareerd.
Na een pauze vervolg je de klim in dit park. De tocht wordt beloond als je uiteindelijk in het dorp van bestemming aankomt. Geweldig om te zien, mee te maken hoe eenvoudig deze mensen leven, ver van alle gemakken waar wij niet meer zonder kunnen.
Terwijl ik mijn voeten laat weken in het beekje dat door het dorp stroomt, worden om me heen de kippen gevangen, de kop afgeslagen en geplukt. De vrouwen kwebbelen aan een stuk door, hoogstwaarschijnlijk over wat wij allemaal doen. Dit wordt bevesigd door de guitige lachen op hun gezichten als zij naar ons zitten te kijken.
Rare mensen zijn wij. Nadat mijn voeten weer genieten van de vrijheid uit de knellende schoenen, loop ik op slippertjes door het dorp en wordt uitgenodigt om het doprsleven van dichtbij te bekijken.
In het dorpje is zelfs een klein winkeltje (plankje met luikjes ervoor) waar ze voor de gasten van het dorp water, bier en andere frisdanken verkopen. Als ik me bedenk dat zij de zelfde route moeten open om dit allemaal in het dorp te halen, wil ik wel wat extra's kopen. (Veel later in de trekking hoor en ervaar ik dat er een keer per week een heel klein vrachtwagentje tot ongeveer 5 km van het dorp af, kan komen en dat zij daar de spullen op gaan halen).
Het eten wordt op het "balkon" van onze hut geserveerd. De "chief" van het dorp eet met ons mee. Na een heerlijk eenvoudig klaargemaakte hap, komt hij met de flessen drank. Ruilen tegen sigaren, sigaretten en wat nog meer.
Met veel handen en voeten en met behulp van de gids die natuurlijk voor ons kan tolken, wordt het later en later. Ondertussen wordt door de vrouwen het huisje klaargemaakt waar we slapen. Matrassen op de grond, lakens en dekens tegen de toch koude nacht en klamboe's, alles is er. Omdat ik me toch een beetje opgelaten voel dat zij voor ons aan het werken zijn, help ik hen even. Met veel gelach en een kusssengevecht, is onze slaapplaats gereed voor de nacht.
Terwijl de mannen nog in een drankmaraton bezig zijn met de dorpsbewoners, duik ik onder mijn klamboe. Ik heb ze niet meer naar bed horen gaan.
Al vroeg in de ochtend, trek ik mijn slippertjes weer aan, was me bij de beek en ga lekker weer op stap met mij camara. Het dorp is al weer volop in beweging, maar uit ons huisje komt geen geluid. Pas als het ontbijt klaar is, komen mijn mede wandelaars een voor een, hun ogen beschermend voor het zonlicht, naar buiten. Zo te zien hebben de dopsbewoners de maraton gewonnen (hoe zou het toch komen!!!).
Na het ontbijt wordt de wandeling voortgezet. We gaan weer richting bewoonde wereld, gelukig niet via de zelfde klim als de eerste dag. Via dorpjes langs het beekje, afdalingen langs watervallen, lopen we richting Luang Nam Tha. Een losgeslagen os, zorgt nog voor enige opwinding onderwerg. Terwijl enkele dorpsbewoners proberen deze weer te vangen en verder te leiden langs het pad, verschuilen wij ons achter dikke bomen. En dat geldt niet alleen voor ons. Ook enkele dorpsbewoners, zoeken een hoger gelegen veilige plek op.
De dorpjes onderweg zorgen voor leuke tafrelen, afwisseling en afleiding van de lange weg die we nog af moeten leggen. Zelfs de lift in een klein vrachtwagentje kan maar voor enkele meters wat plezier opbrengen. Zodra deze berg op moet, kan iedereen uitstappen en mee helpen duwen. Het karretje komt anders de heuvel niet op.
Ook al was de wandeling pittig, ik zou het zo weer gaan doen. Dit is het Laos wat ik wilde zien.
Foto's
