12-17 december: rondstruinen in harmonieus Luang Prabang
Luang Prabang
Laos
Montsemario
12-17 december: rondstruinen in harmonieus Luang Prabang
De busreis van Vang Vieng naar Luang Prabang blijkt inderdaad erg mooi te zijn. De route gaat dwars door de bergen, langs kleine dorpjes. Hier zie je dat mensen er veel armer zijn dan waar we tot nu toe waren. De meeste huisjes bestaan uit bamboovlotten en golfplaten. Waar, opvallend genoeg, bijna alle huisjes over beschikken, is een sattelietschotel! Of ze stromend water hebben, weten we niet. Wat we onderweg ook veel tegenkomen, zijn koeien die midden op de weg lopen, kippen, honden etc. Ons busje heeft geblindeerde glazen en op het moment dat de ramen naar beneden zijn en locals ons kunnen zien, zijn we een ware toeristische attractie. Na een enorm lange busrit komen we uiteindelijk aan in Luang Prabang (met een zere, slapende kont). Dit keer hebben we een geweldig, charmant, good value hostel aan de rivier met een groot balkon met zicht op de rivier.
De eerste indruk van Luang Prabang is niet wat je ziet, maar je voelt: ongelofelijke rust. Het is alsof het hele oude centrum in meditatie is. De vibe is erg harmonieus, heel bijzonder. Dit heeft ook een zeer rustgevende invloed op ons, en we gaan spontaan rustiger lopen! Verder zijn er overal waar je kijkt tempels en zijn monikken gekleed in oranje gewaden. De straten hebben hier ontzettend schattige, Frans-koloniale huisjes met lampioenen en het is overal zeer groen. Heel mooi. Het voelt een beetje als 'n klein dorp midden in de jungle, met alle palmbomen, rivier etc.
Op onze eerste volle dag hier hebben we eerst rustig ontbeten in een Franse cafe'tje. (Hadden we al verteld dat hier in Laos, in de grote steden, koffie-met-gebak-tentjes te vinden zijn?) Zolang het kan ontbijten we graag op z'n Frans. De bouillon-met-noodles als ontbijt lonkt nog niet...
Op deze eerste dag hebben we o.a. het nationale Paleis bezocht, van toen Laos nog een monarchie was. Verreweg het kleinste en simpelste nationale paleis dat we ooit hebben gezien, maar wel erg mooi. Vooral de troonzaal zal ons bijblijven gelet op het schitterende Japanse (glas)mosaiek op de muren! De tempel die bij het paleis hoort kunnen we helaas niet bezoeken omdat men die aan het versieren is. Overigens is dit al de tweede tempel die we zijn tegengekomen die versierd wordt, we denken dat er binnenkort een natinoale feestdag of iets dergelijks aankomt!
Op de twede dag besluiten we te gaan kijken bij de 'aalmoes stoet' (voor meer info: google 'tak bat'). Dit is een traditie waarbij de locals oorspronkelijk heel vroeg opstaan om rijst te koken om deze vervolgens aan de passerende monnikken aan te bieden. Uit eerbetoon en respect. Elke dag. De locals zitten daarbij op hun knieen op de grond, en terwijl de monniken langslopen in grote rijen, krijgen zij ieder een beetje rijst in hun mandje. Dit gebeurt in absolute stilte. In harmonie. Dit was de traditie...
Helaas is dit al een tijdlang een toeristische attractie geworden en hebben de toeristen het geheel verpest. Wij hadden hier al over gelezen op internet, maar wilden het toch met onze eigen ogen zien. Zo gezegd, zo gedaan. Om 5.30 waren we onderweg naar het centrum. Onderweg naar het centrum kwamen we een stukje van de ceremonie tegen waarbij locals de monikken inderdaad rijst gaven. Hoewel er naast ons een Jappanner klaar stond met zijn enorme camera op een standaard om goede foto's te nemen, bleek dit zeer bescheiden vergeleken met hetgeen we in de stad zouden ervaren. Daar zagen we alleen maar rijen toeristen die zelf rijst hadden gekocht om aan de monniken te geven (vooral Chinezen en Japanners). Helaas niet omdat zij dit uit geloofsovertuiging wilden meemaken, maar puur en alleen om de foto. DIE is heilig. Van ver zagen we de flitsen van de camera's al. Het was nog vrij donker buiten toen de monikken kwamen en de toeristen vonden het nodig om er met hun neus bovvenop te gaan staan en met de flits van de camera recht in de gezichten van de monikken foto's te schieten. Dit alles temidden van luid gelach en geklets... Respectloos! Nog erger werd het toen een van de mannen een jonge monnik (van een jaar of 6?) terugduwde naar achtren om nog even een betere foto van hem te kunnen maken. Wij hebben ons hier enorm aan geergerd. Zeker omdat bij elke tempel een groot bord staat met regels waar mensen zich aan zouden meoten houden tijdens deze ceremonie (onder meer een respectvolle afstand bewaren, stil zijn en geen flits te gebruiken!). Echt belachtelijk! Wij kunnen ons goed voorstellen dadt men overweegt deze mooie traditie af te schaffen en hebben enorm veel respect voor de rust en kalmte waarmee de monnikken dit circus (want dat is het inmiddels geworden helaas) elke dag weer doorstaan. De gids waarschuwt: 'the tourists may outnumber the locals'. Nou, de lokals doen niet meer mee. Overigens, deze trieste ontwikkeling benadrukt te meer wat voor innerlijke rust de monniken moeten hebben. Dit, elke dag, lijkt ons zo'n straf! Ze leken helemaal niet geirriteerd.
De rest van onze dagen in Luang Prabang hebbben we de vele tempels bezocht. Vooral de bekendste tempel (die overigens minder groot was dan we hadden verwacht) was erg mooi. Het doen ons verlangen naar meer kennis over het boedisme! (we zien veel soort-van-stripverhalen-fresco's op de muren getekend die we graag zouden begrijpen!). Verder hebben we langs de Mekong rivier gestruind, heerlijk gegeten ('s middags en 's avonds altijd Lao-food! -heerlijk hoewel minder verfijnd dan Vietnamees-) en een beetje gerelaxed in de cafe's.
14 december was er overigens (zoals we eerder al vermoedden) een nationaal feest. Veel politie/ militairen op de voet, enorm veel gelovigen en monnikken en de president (denken we) waren aanwezig. Voor zover we hebben begrepen is dit een feest dat maar eens in de zoveel jaar plaatsvindt, waarbij de ' Prabang buddha" van de ene naar de andere tempel wordt verplaatst, met veel drumgeluid en muziek. Bijzonder om mee te mogen maken!
Foto's
