Deel 6: De andere kant van Luang Prabang
Luang Prabang
Laos
MarianneV
Deel 6: De andere kant van Luang Prabang
Dag 7 Luang Prabang
Vanochtend nemen we de veerboot naar de overkant van de Mekong. Stel je bij veerboot niet een pontje voor zoals Sambeek- Afferden, maar meer een hoop oud ijzer waar de veerman ook nog zijn woning heeft, inclusief buitenhangende was!
Aan de overkant treffen we een totaal andere sfeer aan dan aan deze kant van de Mekong. Armoedig en stoffig, maar desondanks zijn de mensen even aardig en vriendelijk als overal. Sawadii!! We volgen een lang en stoffig paadje, dat ons leidt naar oude tempels, onder andere de Wat Long Kouhn, waar de koningen zich vroeger voorbereidden op de kroningsceremonie.
De weg terug was heel bijzonder: eerst over twee heel smalle, maar lange bamboebruggen, en daarna in een klein smal bootje de Mekong weer over. Een groepje jonge monniken komt ons via een van de bamboebruggen juist tegemoet. Nog even omkijkend voor we het bootje instappen, kijken we om naar het gebied dat we weer verlaten. Zo mooi! Dat went nooit! Tegen het eind van de middag beklimmen we de 330 treden van de berg Phousi, in het centrum van de stad. Op de top hebben we een adembenemend uitzicht over de stad, de Mekong-rivier en de omliggende bergen. Boven op de berg ligt de Wat Tham Phu Si. Morgen door naar Vang Vieng en na twee dagen nog naar Vientane, onze laatste stad in Laos. Dan Cambodja!
Dag 8: Luang Prabang
08-12 Luang Prabang- Vang Vieng
Net als de vorige twee ochtenden wordt de dag aangekondigd door de geluiden van het Boeddhisme. Om vier uur de eerste. Langzame tikken van ijzer op koper laten ons weten dat de nacht voor de monniken is afgelopen. Een half uur later een soortgelijk geluid, maar dan ritmisch en lichter. Om zes uur klinkt het zware geluid van de enorme trommels die overal bij de tempels hangen. Naar de betekenis van al deze geluiden kunnen we alleen maar raden; ongetwijfeld hebben ze te maken met oproepen tot gebed. De reisgidsen die we bij ons hebben geven daarover geen uitsluitsel. De monniken zijn graag bereid om antwoord te geven op onze vragen, maar hun Engels (en ons Lao) is zo slecht dat gesprekjes meer vragen oproepen dan antwoorden geven.
Jeanne en Marianne gaan om half zeven naar buiten om het proces van het verzamelen van eten door de monniken te volgen; deze zijn voor hun voedsel afhankelijk van de goedgeefsheid van de bevolking. Het beeld dat we zien overtreft onze stoutste verwachtingen. Een lang lint van honderden en honderden in oranje doeken geklede monniken lopen langs zo mogelijk nog meer knielende Laotianen. Deze laatste dragen allen een rood-wit geblokte sjaal en hebben verschillende etenswaren om zich staan, veelal rijst, maar ook fruit, gedroogde vis en vlees. De monniken hebben een afsluitbare schaal in een rieten mand met een draagband om hun schouder waarin zij het eten verzamelen. Tussen de gevende mensen zitten ook de armsten onder de bevolking. Zij geven geen eten, maar vragen de monniken een deel van hun eten weer aan hen af te staan. Zo voeden de armen de nog armeren.
Foto's
