EHBO in Laos.

Door: Chateau

Geplaatst op Jan 19, 2014

Dit blog beschrijft onze bustrip van Phonsavanh naar Vang Vieng. Tijdens deze trip raakt Mariette, mijn vrouw, gewond aan haar knie. Het blijkt vrij ernstig te zijn en er is dringend medische hulp nodig. De kniewond moet gehecht worden. Aanvankelijk ging er van alles door ons heen (reis voorbij, hygiene in ziekenhuizen e.d.) maar uiteindelijk is alles toch goed gekomen.

Op donderdag 6 januari staan we om 06.00u. op en checken om 06.30u uit. Na stevig afdingen komen we met de tuktuk-chauffeur een goede ritprijs overeen en worden we naar het busstation gebracht. Er staat al een bus te wachten voor Vientiane. Deze bus passeert ook Vang Vieng, onze eindbestemming voor vandaag. De bus vertrekt al om 07.00u en niet om 07.30u. zoals op onze tickets stond vermeld. Vaak vertrekken bussen te laat, maar het komt ook wel voor dat ze dus te vroeg vertrekken.
Onderweg is het dan weer helder blauw, dan weer hartstikke mistig. De chauffeur rijdt op het midden van de weg omdat de berm zowel links als rechts vol is met lopende en fietsende mensen. Langs de kant van de weg zitten overal mensen zich te warmen rondom een vuurtje. Vaak moet de chauffeur uitwijken voor varkens, kippen, koeien en de niet uit het straatbeeld weg te denken honden. Personenwagens rijden er bijna niet. Hoofdzakelijk bussen, vrachtwagens en minivans. Als we onderweg een keer stoppen loopt er ineens een man met een kalashnikof de bus uit en komt er een eindje verderop weer terug in. Zat die er al vanaf het begin in? Het geeft wel een veilig gevoel, maar tegelijkertijd geeft het ook te denken. Deze streek staat wel bekend als een streek waar nogal eens rebellen actief zijn. In het verleden zijn er overvallen geweest op bussen maar tegenwoordig heeft men dit redelijk goed onder controle.
Na twee uur volgt de eerste stop. Naast de bus staan er een heleboel mensen de diepte in te kijken. Er blijkt een tuktuk van de weg geraakt te zijn. Die ligt twintig meter diep in het ravijn. Iedereen stapt uit en gaat kijken. Wij lopen ook mee. Mariette gaat nog even de bus terug in om de rugtas te halen. Die waren we vergeten. Leek ons toch een veilig idee om die maar mee te nemen. Ik loop alvast wat door. Plotseling klopt er een meisje op mijn schouder en vertelt dat Mariette gevallen is en bloedt uit haar knie. Samen hollen we terug en zien haar hevig bloedend op de grond zitten. De vriendin van het meisje dat mij waarschuwde zit er al bij om eerste hulp te verlenen. Toevallig, maar vooral ook heel gelukkig blijkt ze verpleegster te zijn. Ze heeft een behoorlijke vleeswond aan haar linkerknie. Het blijkt dat ze gestruikeld is over een dikke uitstekende tak die voor het achterwiel van de bus lag om wegrijden te voorkomen. Juist op de plek waar ze viel was er een stuk asfalt uit de weg met een paar scherpe randen in het gat. Inmiddels heeft de verpleegster, een Canadese, de wond afgeplakt met een grote anti-sceptische pleister. Ze adviseert om zeker langs een dokter te gaan. De wond moet beslist gehecht worden. En dat kan het beste in Vang Vieng, nog drie uur rijden. Gelukkig kunnen we op de twee voorste stoelen zitten zodat ze haar been gestrekt op haar rugtas kan leggen. Ondanks alle ellende kunnen we toch genieten van het prachtige karstlandschap. In Vang Vieng stopt de bus en het hulpje van de chauffeur stapt meteen uit om een tuktuk te regelen die ons naar het Hopital de Vang Vieng brengt. Veel reisgidsen vermelden dat je in Laos maar beter niet in het ziekenhuis kunt belanden. Maar als er noodzaak is dan heb je weinig of geen keus. Onze eerste indruk was er toch niet een van: Waar zijn we nu terechtgekomen? We moeten onze slippers uitdoen en lopen op blote voeten naar binnen. Tegelijk komen er drie zusters op ons af die samen nog geen twee woorden Engels spreken. Als mijn vrouw haar broekspijp afritst roepen ze alle drie: OOhhh en wijzen ze naar de Emergency Unit. De deur staat gewoon open en er staan drie bedden waarvan de middelste vrij is. Tussen de bedden hangen een paar smoezelige plastic gordijnen en op het middelste bed een dito matras. Na het schoonmaken van de wond heb ik de indruk dat de arts meteen wil gaan hechten. Gelukkig volgt hij mijn verzoek om eerst te verdoven op. Dat gebeurt zo te zien met een steriele naald. Ik ben zelf even naar buiten gelopen en toen ik terug kwam liep er gewoon een man mee naar binnen die even kwam kijken in de operatiekamer. Na afloop werd ik meegenomen naar de ziekenhuisapotheek en kreeg daar de nota en wat medicijnen mee. Totaalbedrag bedroeg 451.000 kip. Omgerekend is dat ongeveer 45 euro. Over een week moeten de hechtingen verwijderd worden.
Pas na 11 dagen zien we kans om in Champassak de hechtingen te laten verwijderen.Een afspraak hiervoor hoefden we niet te maken. We wandelen gewoon het ziekenhuis in en gaan op zoek naar een arts. Hij spreekt geen Frans en Engels dus proberen we met wat gebaren uit te leggen wat hij moet doen. Dat lukt vrij aardig en in no time ligt ze op een operatietafel die uit het Stenen Tijdperk leek te komen. Na wat gefriemel lukt het de arts om de hechtingen te verwijderen. De arts schrijft op een vodje papier een nota van 2 euro uit. Hij frommelt wat geld uit zijn broekzak en betaalt mij het wisselgeld terug. Tot slot geven we hem een hand en gaan weer verder. We zijn nu bijna drie jaar verder en het litteken is zo goed als verdwenen.

Foto's

3822e.jpg

Chateau