Zeg het met beelden
Issyk-Kul meer
Kirgizië
Sidonius
Zeg het met beelden
Vaak wordt me door minder reislustige familieleden en vrienden gevraagd hoe wij dat nou doen met de taal in al die exotische landen die we bezoeken. Hoe maak je je verstaanbaar? Hoe bestel je een maaltijd als je geen woord begrijpt van de taal en de menukaart? Nou gewoon met handen- en voetenwerk, zeg ik dan. Er komt altijd eten op tafel maar inderdaad: we moeten er wel eens wat moeite voor doen.
Neem China.
De Chinese karakters hebben we nog steeds niet onder de knie. In het restaurant waar we babi pangang bestelden keek de serveerster ons met grote vragende ogen aan. O ja, babi pangang is Indonesisch, wij halen dat nog wel eens door elkaar. In ieder geval, met onze vermeende kennis van de Chinese menukaart bleken we in het echte China niet ver te komen. Men begreep er geen snars van. Maar plaatjes kunnen helpen, dus in veel restaurantjes hangen foto’s van de gerechten. Als je die aanwijst komt het helemaal goed.
We waren op een avond in een klein restaurantje in Beijing waar de foto’s ontbraken. Het tentje zat stampvol Chinezen. De gerechten op de tafels en borden van de gasten zagen er overheerlijk uit, dus wij kregen echt zin in zo’n maaltijd. Oplossing: we liepen met de serveerster langs de tafeltjes, en wezen de gerechten aan waarbij ons het water in de mond liep. Hoewel de Chinese eters wel even verbaasd van hun bord opkeken, begrepen ze ons dilemma en waren ook nog wel trots dat wij hun keuze tot de onze maakten. Wijzen naar hun bord, vervolgens naar onze mond en het gebaar van mmmmm,lekker! (dit blijkt universeel te zijn), ontlokte hen een brede lach. Chinezen hebben best humor.
Bij een andere gelegenheid werden we meegetroond naar de keuken, waar we aanwezen wat we wilden eten. Bij de groenten maakten we een husselgebaar, en de kok begreep direct dat wij groentemix uit de wok bedoelden. De rijst ontdekten we in een grote zak en een eend lag panklaar.
En dan Kirgizië.
Na een lange reis bereiken we de plaats Karakol aan het Yssyk-kul meer. We zijn moe van de hobbelige rit in een niet zo comfortabele truck, maar we hebben veel trek. Het hotel beschikt niet over een restaurant dus gaan we op zoek naar een leuke Kirgizische eettent.
Het plaatsje ademt een merkwaardige sfeer. Kaarsrechte straten in vierkante blokpatronen, met een vreemde mix van kille strakke sovjetgebouwen en vierkante houten Russische huisjes met rustieke luiken aan de ramen. Geen enkel verkeer doorbreekt de stilte. Slechts de populieren langs de straten maken een zacht ruisend geluid. We vinden het een beetje beklemmend, maar ook weer rustgevend. De zondagsfeer uit de jaren vijftig van de vorige eeuw.
De Bazaar is al gesloten, er hangen nog een paar mannen rond. We vragen in het Engels naar een restaurant, maar dat begrijpen ze niet en we komen niet veel verder. We wijzen met een vinger naar onze mond, eten! Dat is wel duidelijk, maar ze kunnen ons niet uitleggen waar we een restaurantje kunnen vinden. We lopen weer door, en ontmoeten een jonge man die een klein beetje Engels spreekt, net genoeg om ons te wijzen waar een restaurant zou zijn. Dat wordt ook wel tijd, want we lopen al een tijdje rond en de magen beginnen hoorbaar te knorren.
Bijna gaan we er nog voorbij. Het pand ziet er ook totaal niet als restaurant uit, meer als een houten schuur zonder ramen. Maar toch, dit is het. Gevonden. We openen aarzelend de houten deur, en ja, er staan tafeltjes. Dat wil zeggen, aan één kant van de schuur. Aan de andere kant zijn afzonderlijke nissen gemaakt, die worden afgeschermd met gordijnen. In zo’n nis zit een gezelschap in kleermakerszit aan een lage houten tafel. De schoenen uit. Wie in een nis heeft plaatsgenomen, sluit de gordijnen voor de nieuwsgierige blikken van andere gasten.
Wij worden door een serveerster uitgenodigd om plaats te nemen in zo’n nis, maar wij hebben niet zoveel behoefte aan een intiem etentje achter de gordijnen. We kijken liever rond naar wat zich hier allemaal afspeelt. Dus kiezen we een tafeltje aan de open zijde van de schuur. Nieuwsgierige blikken begluren ons vanachter de gordijntjes in de nis tegenover ons. Zodra wij terugkijken sluit men ze snel, privacy voor alles.
We willen bestellen. De menukaart is uitsluitend in het Russisch, het meisje spreekt geen taal die wij kunnen verstaan. Ons Russisch is niet meer wat het geweest is. We besluiten de kaart de kaart te laten en voedsel te bedenken dat we kunnen uitbeelden. We houden het eenvoudig: kip met aardappelen. En een biertje er bij. S. weet van onze vroegere vakanties naar Joegoslavië nog dat bier “pivo” is in het Russisch. Dus eerst maar eens voor ons vieren een koud biertje besteld, door vier vingers op te steken, “pivo” te zeggen en het gebaar voor koud te maken. Brrrrr, bibbert S. met zijn armen om zijn lijf geslagen. Het meisje knikt begrijpend, lacht verlegen en komt vervolgens met vier heerlijk gekoelde halve liters bier terug naar ons tafeltje. Yes, het werkt!
H. doet vervolgens een kip na, toóóók-tok-tok-tóóók en wappert met zijn armen als ware het vleugels. Om de gewenste aardappels uit te beelden pakt hij het zoutvaatje van tafel, neemt dat als een volleerde aardappelschiller in zijn linkerhand, en maakt met zijn rechterhand het schilgebaar zó waarheidsgetrouw dat wij er zelf bijna een aardappel in zien. Geniaal! Waar Hints al niet goed voor is. Het meisje lacht opnieuw, kijkt ons vervolgens wat meewarig aan, maar serveert enige tijd later een heerlijke schotel gebraden kip met aardappelpuree voor vier personen. Ze heeft er zelfs nog wat groenten bij gedaan.
Wij hadden een geweldige avond, met veel plezier en lekker eten. Ik weet zeker dat wij de serveerster ook de avond van haar leven hebben bezorgd. Uit de keuken kwam in ieder geval regelmatig een schaterlach.
Rare gasten, die Hollanders.
Foto's
