Eefje en ik gaan graag naar Egypte (lees: zon). We zijn beide er niet van om de hele dag bij het zwembad te hangen of om op het strand te liggen. We gaan graag de plaatselijke stadjes in, het liefst naar een lokaal marktje, of een drankje te doen op een terrasje en hapje te gaan eten in een gezellig restaurantje.
Het enige waar we dan (letterlijk) tegenaan lopen zijn de verkopers. Het merendeel is behoorlijk opdringerig. Als je niet oplet krijg je parfum opgespoten of wordt je versiert met shawls. Je wordt als het ware hun winkeltje binnengetrokken. Ik snap dat ze natuurlijk graag iets willen verkopen.
Op dat moment ben ik dan ook bijzonder populair, want ik ben ieders `best friend' en wordt overdonderd met `special prices'.
Het is eigenlijk niet eerlijk, in andere landen kom je ook dergelijke taferelen ook tegen. In Pattaya boden niet de heren, maar de dames (althans daar ga ik vanuit) hun koopwaar aan. Ook hier zag je dat de dames een redelijke opdringerige verkooptactiek gebruikten. Eefje gaf ze echter haar `boze oog' en we werden met rust gelaten!
Wat een verademing was Sri Lanka. Je kon daar rustig rond lopen, zonder telkens te worden aangeschoten. Uiteindelijk werkt dit veel beter. We kunnen op ons gemak rondkijken en zijn dan eerder geneigd om iets te kopen. Elders willen we snel weg... en kopen dan ook niets!

Eefje en ik zijn in Petra... we gaan de `roze stad' bewonderen. Een langgekoesterde wens van mij! Ik kijk mijn ogen uit en loop langs de diverse uitstallinkjes/kraampjes en ook hier ben ik ineens ieders `best friend' en de `special prices' zijn niet te tellen. `Come, have a look!'. Ik kijk daarentegen al vast verder vooruit. Ik zie een leeg uitstallinkje. Dat had ik niet verwacht... zou ze hier dan het concept van `selfservice' kennen...