Speciale contacten

Door: Droomreis

Geplaatst op Jun 20, 2010

Zodra we Aden inrijden hebben we het gevoel in een ander land dan Jemen aanbeland te zijn. De stad oogt relatief westers, veel Engelse invloeden, een moderne jeugd en vrij veel ongesluierde vrouwen.

Naast de haven zijn de grote oude waterreservoirs, die in elkaar overlopen, de grootste bezienswaardigheid. Het is een groot complex en het is vandaag vrij druk. Al direct in het begin van het complex word ik aangesproken door een groep gesluierde vrouwen. Hoe ik heet, waar ik vandaan kom, of de groep ook uit Nederland komt en wat ik van Jemen vind.

Verbaasd door dit spontane contact geef ik antwoord. Na wat gegiechel lopen de vrouwen verder het complex in. Als ik even later samen met een reisgenote helemaal bovenin het complex sta, komt dezelfde groep vrouwen, dit keer met hun 3 mannelijke begeleiders, weer aangelopen. Ook nu weer beginnen ze spontaan te kletsen en als mijn reisgenote aangeeft dat we uit Nederland komen, krijgt ze te horen: “Ja dat heeft Brigitte al gezegd.” De oprechte interesse van deze jonge vrouwen zorgt er dus zelfs voor dat ze mijn voor hun vreemde naam onthouden hebben!

De 3 mannen lopen een eindje door en al gauw ontstaat er een leuk gesprek, ze spreken namelijk erg goed Engels. Ze komen uit Taïz en zijn hier in verband met de vakantie. De vrouwen hebben allemaal prachtige burka’s aan, die versierd zijn met glittertjes, borduursels en zelfs met stenen. Het klinkt misschien stom, maar de burka's zijn echt mooi om te zien. Onze kleding vinden ze niet mooi en ze vragen ons dan ook waarom wij geen burka dragen. Even zoeken naar een tactisch antwoord: "het lijkt ons zo warm". Want al eerder hebben we gezien dat de vrouwen onder hun burka ook nog normale kleren gedragen. Veelal zijn dit zelfs de meest prachtige jurken die je maar kunt bedenken. De vrouwen zijn het daar niet mee eens. Eén vrouw zegt: “Als je van de islam houdt, houd je ook van de kleding”. Tja, hoe moet je hier als westerling vol met vooroordelen nu op reageren. Blijkbaar is ons vooroordeel van onderdrukking en het verplicht dragen van deze kleding op deze groep niet van toepassing.

Even later komen de mannen er weer bij. Eén van hen zegt dat de oudere vrouw van de groep "number 1 in swimming" is. Zij blijkt zwemlerares te zijn en geeft de andere vrouwen les. Hoe zou dat er uit zien? Zwemmen in een burka? Omdat de mannen er nu bij staan, durven we dat opeens niet meer te vragen. Voelen wij ons nu opeens geïntimideerd? Na ook nog even aandacht gegeven te hebben aan het zoontje van de man, vertrekt de groep weer naar beneden. Wij wachten nog even om ze niet het idee te geven dat we ze volgen. Even later beneden komt één van de vrouwen weer naar ons toe en stelt ons voor aan haar zus, broer en zijn vrouw. Gelukkig hadden we haar herkend, wat wel lastig is, maar als je geen andere oriëntatiepunten hebt, blijken ogen ineens heel verschillend te zijn.

Dan is het helaas tijd om afscheid te nemen, zij moeten nog terug naar Taïz. Voor mij was dit in ieder geval een hele speciale belevenis, dit zijn de contacten die een land extra bijzonder maakt.