Te veel keuze

Door: Dereizigers

Geplaatst op May 30, 2010

Altijd als we op vakantie gaan, zorgen we ervoor dat we van elkaar een set kleren in de rugzak van de ander hebben. Je zult maar juist die ene keer pech hebben dat je bagage zoekraakt. Niet voor niets ligt er altijd zo’n enorme berg koffers, rugzakken, dozen en andere dingen bij de ‘nog niet opgehaalde bagage’ van de luchthaven.

Met spanning kijken we hoe de bagage het vliegtuig ingeladen wordt. Ja, de rugzak met fel gele beschermhoes zit er in ieder geval bij, daar ligt hij op de kar. En daarnaast ligt ook de andere. Met een gerust gevoel stappen we het vliegtuig in. Een overstap in Frankfurt verhoogt uiteraard het risico van ‘niet afgehaalde bagage’. Vanuit het vliegtuigraampje kijken we of alle bagage ook deze vlucht met ons meegaat. ‘Heb jij ze gezien?’, ‘Nee, ik ook niet’. ‘Zal vast goed komen’. En al snel na het opstijgen ben ik het beangstigende gevoel in mijn buik kwijt.

In Sana’a zijn we redelijk snel in de bagagehal. Daar komen de eerste stukken op de band, ligt het erbij? Enkele groepsleden zien na een tijdje hun rugzak voorbijkomen, dat is vaak een goed teken. Dan zal die van ons er ook wel bij zitten! Na minuten turen naar de voorbijkomende bagage hebben we echter nog niets bekends gezien. De klok verder tikt verder, er zijn al een tijdje geen nieuwe stukken meer te zien. Het zal toch niet…..

Het onvermijdelijke gebeurd: de band stopt met draaien. De ruimte is vrijwel leeg op een klein groepje na. We zijn niet de enigen die sip kijken. Het verdelen van onze bagage heeft blijkbaar niet echt veel nut gehad. En nu? Geen personeel in de directe omgeving te zien en bij de balie van de ‘niet afgehaalde bagage’ komen we ook niet echt veel verder. Niemand spreekt ook maar een beetje Engels, en ja, ons Arabisch staat ook nog in de kinderschoenen. Enkele gelukkigere medereizigers zoeken in de ontvangsthal onze lokale gids en na een tijdje verschijnt hij in de bagageruimte.

We worden eerst gewezen op achtergebleven bagage, maar dat hadden we al aandachtig bestudeerd. Het staat er volgens ons al een aantal dagen, zo niet weken of maanden. Hmmm, vreemd lijkt de medewerker te denken. Dan moet toch de oude, stoffige computer geraadpleegd worden. Ja, hij heeft het probleem ontdekt: de rugzakken staan nog in Frankfurt. Helaas moeten toch de nodige vermissingformulieren ingevuld gaan worden. Gewoon aangeven waar we overnachten en alles komt goed, toch? Niet helemaal; een groot formulierenboek komt onder de toonbank vandaan en vervolgens gaat de blik van de luchthavenmedewerker van het beeldscherm naar het boek en weer terug. Weer een blik op het scherm, wat gepraat met de gids en weer een blik op het beeldscherm. Dan komt er toch een pen tevoorschijn en begint het gepuzzel van onze namen. Letter voor letter worden onze namen opgeschreven om ze vervolgens weer over te typen in de computer. Is natuurlijk lastig als je het Arabische schrift gewend bent. De gids krijgt een aantal vragen en we begrijpen dat hij ons hotel in Sana'a doorgeeft.

Na ongeveer een half uur begint de matrixprinter te ratelen en rollen er 4 formulieren uit. Met een opgelucht gezicht deelt de medewerker ze uit en sluit af met de opmerking dat de rugzakken met de woensdagvlucht mee zullen komen. Woensdagvlucht, dat is pas over 3 dagen? Oeps, maar dan zitten we niet meer in Sana'a... De pen komt weer boven water. Onze papieren worden ingenomen, er komt een krabbel op te staan en ook op zijn eigen exemplaar maakt hij een aantekening. Dan loopt onze gids zonder verder nog iets te zeggen richting de uitgang. Wij kijken elkaar aan en besluiten hem te volgen. Alles zal nu wel geregeld zijn

Buiten is hij druk aan het bellen en als hij ophangt zegt hij dat het allemaal goed komt en dat de bagage naar Menakha gebracht zal worden door iemand van de touroperator. Afwachten dus maar. Brigitte treft het met de steun van de medereizigers: een t-shirt, een onderbroek en 2 inlegkruisjes. Zij kan dus even vooruit. Helaas zijn de mannen niet zo gul, dus moet ik het de komende dagen doen met het kleren die ik aanheb.

Op de markt in Sana’s vullen we onze voorraad aan met het hoognodige. Wat tandpasta, tandenborstels, een set modieus ondergoed en sokken. Of we een bonnetje kunnen krijgen, want dat zouden we later misschien nog eens nodig moeten hebben. Hoe naïef om dat te vragen, hadden we anders verwacht? Natuurlijk is geen bonnetje te krijgen.

Het leven gaat gewoon door, dan maar een tijdje gewoon dezelfde kleren aan. Drie dagen later, ben ik op de markt in Menakha zelfs blij dat ik verplicht op mijn wandelschoenen moet lopen... De volgende ochtend worden we wakker gemaakt met de mededeling dat onze rugzakken gearriveerd zijn. We duiken meteen onze rugzakken in op zoek naar schone kleren.

Dilemma, eigenlijk weten we nu niet meer wat we aan moeten trekken...
Wat was het de afgelopen dagen toch makkelijk.