Japans Baseball
Japan
Azië
Awesomemore
Japans Baseball
De Carps zijn de plaatselijke baseball trots van Hiroshima. Het Carps stadium staat (we schrijven 2008) pal naast het Peace Memorial wiens boodschap ‘Dit nooit meer’ net als de Enola Gay ruim 60 jaar geleden snel achter de horizon verdwijnt als je van het beladen verleden in het heden van de Carps stapt.
Wanneer we nog ontdaan weglopen bij het monument voor Sadako, lopen we letterlijk tegen een rij Japanners op. Ze wachten om het stadion binnen te mogen. Het is iets van 16:30 en voor de oude, betonnen kolos staan duizenden mensen in keurige linten opgesteld. We vragen aan iemand in de rij of er een wedstrijd is en besluiten vanuit de roes waarin we nog verkeren in de rij te gaan staan voor de ticketcounter.
Hoe hard het leven is, blijkt uit dit soort momenten. Het ene moment sta je middenin de horror die je de diepte in sleurt. Het andere moment laaf je je aan oppervlakkig entertainment. Maar een cultuur leren kennen is niet alleen lopen door musea en kennis nemen van de historie. Een cultuur leren kennen doe je door te proeven, te drinken, te praten en te observeren. En waar kun je beter de menselijke emotie observeren dan bij een sportwedstrijd?
Om 17:00 zijn we binnen en bevinden we ons temidden van Japanners van 3 maanden tot naar schatting 97 jaar. Man, vrouw, oud, jong, zakenlui, doorsnee Japanners en hippe gasten zitten door elkaar heen. En 2 witte ‘foreigners’, dat zijn wij. Onze aanwezigheid wordt op prijs gesteld en we krijgen al snel ballonnen en krantjes aangereikt. Beide voorwerpen spelen later een grote rol in de wedstrijd.
In het uitverkochte stadion is iedereen gewapend met miniknuppeltjes, toeters en natuurlijk eten. In plaats van een kroket of warme worst haal je (met behulp van de onontkoombare automaat) noodles of luxe sushi boxen. Al snel zitten we in afwachting van de wedstrijd met onze chopsticks sushi uit de doosjes te vissen. Ondertussen worden er cartoons op het grote scherm vertoond en neemt de spanning toe.
‘We’ spelen tegen het Ajax van het Japanse honkbal: de Tokyo Giants. De spanning wordt professioneel opgebouwd: eerst komt de gigantische pluche mascotte van de Carps het veld op om het publiek op te warmen. Dan worden op het scherm de speler met hun statistieken voorgesteld. Vervolgens zijn daar de moderne gladiatoren. Vooral de buitenlandse spelers, waaronder ene Ramirez, stelen de show. Er worden ballen het publiek ingeworpen en het publiek begint aan het produceren van een hels kabaal. De komende 3,5 uur staan het zingen van liederen op aangeven van een soort dirigent en het slaan op de plastic knuppeltjes een gesprek in de weg.
Het karakter van de Japanner wordt nu gebruikt om een gedisciplineerde chaos en geluidsorkaan te regisseren. Ook wij zitten met krantjes te zwaaien waarvan de achterkant rood is, samen met de aanhangers van de Carps en de aanhangers van de Giants. Iedereen doet mee.
Al snel zijn er 3 homeruns geslagen en uiteindelijk winnen de Carps de wedstrijd met 1 punt verschil. Maar voordat het zover is, weten we ons omringt door tienduizenden gekleurde penisvormige ballonnen. Het hele stadion blaast zich een ongeluk en de hoeveelheid aan en omvang van de plastic fallussen neemt groteske vormen aan. Ook wij blazen stevig een partijtje mee.
Dan wordt de wedstrijd stilgelegd en het (vermoedelijke) clublied gespeeld. De supporters zijn nu echt niet meer te houden en we zien onze voorheen redelijk ingetogen buren hun longen eruit zingen, ondertussen fanatiek zwaaiend met hun nu 1 meter lange penisballon. Als het lied klaar is, laat iedereen zijn ballon waarin een fluitje is verwerkt los en zijn we getuige van een vuurwerkshow van ballonnen in alle kleuren van de regenboog die hels fluitend het luchtruim kiezen.
Nadat de ballonnen hun luchtlading hebben verschoten en slap op het veld liggen komt een leger van mannetjes het baseballveld opruimen. Drie minuten later zijn de sporen uitgewist en gaat het spel verder.
Wanneer we na drieënhalf uur het stadion verlaten zien we de ‘A-bomb dome’ staan. Een eenzaam en stil symbool van die andere, duistere kant van de gekte van de mens.
Foto's
