Van Klooster naar A-Bom

Door: Saya

Geplaatst op Feb 12, 2010

Na wat boemeltreintjes, supersnelle shinkansen, metros en bussen kwamen we aan op de heilige berg Koyasan. Japanse boeddhisten zijn er van overtuigd dat dat de plek is waar ene Kobadaishi, stichter van een stroming/sekte binnen het boeddhisme, al meer dan 100 jaar in een grot zit te mediteren in afwachting van de komst van een nieuwe Boeddha. Ieder Japanner wil hier dan ook een graantje van meepikken, want als ie hier verschijnt die niuewe Boeddha dan krijgen zij immers ook verlichting. Er moet flink in de buidel getast worden om hier begraven te worden (je as, lichamen worden eerst gecremeerd) dus een aantal mensen beperkt zijn laatste rustplaatst tot slechts het plaatsen van een tand of een haar. Een geweldig kerkhof met oude graven van feodale heren, de stenen overwoekerd door mos in een cederwoud in de bergen. Op het moderne gedeelte liggen monumenten: grote bedrijven die hun overleden werknemers willen eren richtten hier een gedenkteken voor hen op: bierfabrikanten, koffiebedrijven, Nissan.... Maar ook liggen hier de gedenktekens van de bedrijven die in Boeddhistische kringen iets goed te maken hebben: een chemische fabriek die een moderne zodiac memorial liet bouwen voor alle dieren die ze gedoodt hebben bij hun dierproeven, een termietenverdelger die een steen plaatst voor al het door hun vergiftigde ongedierte! Het bestaat echt hier!
We sliepen er in een klooster. Niet zo spartaans als ik stiekem gehoopt had, wel een goed geoliede fabriek. De monniken leken hoofdzakelijk bezig met de verzorging van hun vele gasten. Om 1800 uur een meditatiedienst meegedaan en vanochtend om 0530 een chantsessie van 40 minuten, onze lijven zijn niet gebouwd om zo lang in kleermakerszit te zitten! Dat is trouwens ook één van de redenen waarom de Japanse dames allemaal van die kromme benen hebben: het van kleins af aan op de knieen zitten met de voetjes onder je lijf gevouwen is een flinke aanslag op het nog groeiende bottenstelsel! Bovendien schijnen de Japanse mannen dit enorm sexy te vinden dus doen die dames er nog eens extra een scheppie bovenop door extra met de voetjes naar binnen te draaien.

Vanmiddag hier naar het Peace Memorial museum geweest hier in Hiroshima. De Dome, die we allemaal van tv en kranten kennen, staat hier als monument in het Peace Park. We hebben een uur of 3 door het museum gelopen en ik kan je vertellen: dat laat je niet onberoerd! Ik voelde me net als een aantal jaren geleden toen ik een duits concentratiekamp bezochten in de nabijheid van Munchen: ontzet, ontdaan en bedroefd. Buiten beschouwing gelaten wie er goed of fout was in de oorlog, het is verschrikkelijk te zien welke impact het heeft op de gewone mens.
Het museum is gebouwd niet ver vanwaar die A-bom daadwerkelijk gevallen is. Hiroshima werd als doelwit gekozen uit een aantal steden omdat deze stad geen POW-camp (Prisoners of War) had en er dus geen eigen mensen zouden omkomen. Wat ze vergaten was dat hier dus ladingen chinezen, koreanen en andere aziaten aan het werk waren gesteld om uit de oorlogspuin weer enigszins een leefbaar gebied te maken. Nog maar niet gesproken over de vele schoolkinderen die in dat gebied tewerk werden gesteld. Men heeft de zogenaamde T-bridge gebombardeerd omdat dit een strategisch punt in de stad was. Op diezelfde plaats - coordinaten 063096 - heb ik vanmiddag gestaan en ik heb even in de strakblauwe lucht gekeken.... Hier is zoveel jaren geleden (6 aug 45) een natie op haar knieen gedwongen, een hele stad weggevaagd. Nu raast er - in het normale dagelijkse leven van Hiroshima - weer het verkeer. Toeristen lopen aan de brug voorbij en hebben enkel oog voor de dome iets verderop. Een ruine, teken van hoop en zeker van vrede en herinnering. En toch verlaat je deze plek met een bedroefd gevoel in je onderbuik. Natuurlijk waren er in het museum de verschrikkelijke fotos van verminkte lichamen, mensen die door stralingsziekte na jaren overlijden aan de meest pijnlijke gezwellen, maar er waren een aantal andere dingen die mij het meest raakten: alle horloges in de vitrines staan stil om 08.15 in de ochtend, het moment dat de bom op 600 meter boven de aarde ontplofte. Kleine papieren kraanvogels, gevouwen door een klein meisje dat overtuigd was dat als ze er 1000 zou vouwen, ze beter zou worden. Ze stierf uiteindelijk aan leukemie.