Het begint al langzaam donker te worden als ik op zoek ga naar een mooie en rustige plek om mijn tent op te zetten. Ik heb de veel te drukke grote weg achter me gelaten en fiets nu over een kleine weg door een vallei vol graan. Ik kijk goed naar links en rechts voor een verborgen weggetje waar ik in kan duiken. Net als ik een potentieel zijweggetje heb gevonden, word ik gestopt door een automobilist. Wat volgt is de inmiddels standaard vraag- en antwoordsessie. Dr. Hoessein Hoesini staat er op dat ik zijn gast ben. Hij duldt geen tegenspraak. Ik laat het dus maar zo en trek ondertussen mijn eigen plan.

Iets verderop zit een familie langs de weg te eten. Ik word uitgenodigd om een hapje mee te eten. Maar ik heb al gegeten. Al minimaal 5 keer vandaag. Hoe lief en gastvrij iedereen ook is, ik kan niet op iedere uitnodiging in gaan. De realiteit is dat ik na die tientallen ontmoetingen en gesprekken elke dag, de behoefte heb aan de rust en privacy van mijn tent. Niet veel later vind ik een mooie plek tussen de glooiende gele graanvelden. Net op tijd voor de weergaloze zonsondergang die alles oranje kleurt. Daar kan geen gastvrijheid tegenop.