Terug in de tijd
Tana Toraja
Indonesië
Graaf
Terug in de tijd
Zo'n 10 kilometer ten noordwesten van Rantepao gaan we langs een hele smalle weg hoog de bergen in naar een klein dorp Tosalu, waar wij de allereerste toeristen ooit zijn. Wij mogen logeren bij de dorpshoofd in het huis. Er is een dunne matras neergelegd (extra luxe voor de toeristen, zelf slapen ze op een matje op de planken) en er komen dekens en kussens, gelukkig heb ik mijn lakenzak bij me. Het sanitair is echt wat de mensen zelf gebruiken, een sta-toilet, en de badkamer is een grote bak koud water, waar je een beetje uit kunt scheppen, maar de deur kan wel op slot! Joseph heeft het eten gekocht, behalve de kip, die levert het dorpshoofd. Ze hadden zich heel veel zorgen gemaakt wat wij zouden moeten eten, ze hebben alleen maar rijst, kippen en wat bladeren en koffiebonen. Dit was genoeg.
Voor de vrouwen heeft Josep betelnoot en bladeren gekocht om te pruimen. Ons heeft hij gevraagd snoepjes te kopen, maar de petjes die ik uitgedeeld had waren favoriet, toen ik bij dit gezin klaar was met 6 petjes, kwamen er toch nog meer bij, die ook een gegeven en even later stonden de 5 buurkinderen hier. Ik heb nog meer.
Dit huis was in 1990 (toen bijna 100 jaar oud) opnieuw opgebouwd, maar is nog niet klaar, omdat het benodigde geld er nog niet is. Het dorpshoofd heeft 6 schoolgaande kinderen, de oudste studeert aan de universiteit en daar is ook veel geld voor nodig, hij hoopt nu met toerisme wat te kunnen bijverdienen. De chief heeft zich onderhand opgewerkt tot timmerman, en al een aantal huizen in het dorp gebouwd. Maar van klusjes af en toe kan hij niet leven en ook zijn eigen huis niet afmaken.
Als wij positief zijn over dit primitieve verblijf zullen er meer toeristen kunnen komen, de gids zorgt dan dat er dikkere matrassen komen, en zal wat Engels aan de kinderen leren en beleefdheidsregels. Dat in een eerder dorp de kinderen alleen maar “pen”, “money” en “fuck-you” naar ons riepen wordt niet echt gewaardeerd.
We zijn echt de eregasten, het halve dorp loopt uit om ons te begroeten, ze zijn ook heel blij met ons, want als dit positief ervaren wordt, zal de welvaart in het dorp stijgen, en kunnen er meer gasten komen slapen.
Dit dorp is een “under-desa”, een desa is een groep dorpjes. Deze desa heeft 90 families (huizen) en 270 inwoners. We zitten hier op 1600 meter hoogte en het is best fris, iedereen heeft hier een wikkeldoek om. Voor een sunset is het té bewolkt maar ’s avonds wordt het helderder en zien we sterren en de maan voor de eerste keer deze vakantie.
Het avondeten wordt traditioneel kip in bamboe met kokos. Na bereiding moeten de bamboe pijpen ongeveer een uur in het vuur liggen. Wij gaan met Tono en Josep met het dorpshoofd eten, zijn vrouw en een kind eten mee, de rest eet binnen. ’s Avonds na het avondeten valt er niets meer te beleven, wij kunnen eigenlijk geen woord wisselen met de mensen, en de hele tijd op de grond zitten is erg ongemakkelijk. Even na achten volgen wij de kinderen en het oude over-over-grootmoedertje om ook maar te gaan slapen. Het matrasje blijkt toch voor ons erg dun, we slapen niet al te best.
Om kwart voor vijf beginnen de hanen volop te kraaien, een repeteerwekker die je niet uit kunt zetten. De chief sliep bij ons in de kamer, denk dat dit normaal de kinderkamer was. Ca. 6:30 uur staat iedereen op, als wij beneden komen zijn op een na alle kinderen al naar school, allemaal trots met hun nieuwe petje op. Omaatje (ca. 92 jaar oud) heeft veel te klagen, ze steekt een heel verhaal af waar ik niets van begrijp. Er is hier absoluut geen internet, maar wel telefoon. De chief is een straffe kettingroker (2 pakjes per dag), zijn vrouw wil graag dat ie stopt, zou ook veel geld schelen. Het huis bestaat helemaal uit hout, en door de kieren van de vloer konden wij gisteravond elke sigaret meeroken. Maar er is wel altijd frisse lucht en een natuurlijke ventilatie in het huis. ’s Ochtends is gelijk de thee al klaar gezet voor ons en Tono zit nasi met omelet te maken in de keuken, er wordt nog een bamboepijp met kip opengemaakt, deze zit wel veel chili in, voorzichtig dus. Lekkere papaja toe. Voor Cathy had Josep een gevuld brood meegebracht. Tegen half tien gaan we op weg, we nemen afscheid van iedereen en Tono gaat de weg inspecteren of er een mogelijkheid is om te keren, want deze betonnen weg is maar één auto breed en je kunt niet even van het wegdek af. De hele nacht heeft de auto ook gewoon midden op de weg gestaan, want er is toch verder geen verkeer hier.
Deze overnachting bij de locals thuis was onderdeel van een rondreis door Toraja-land en werd georganiseerd door:
Petro Tours & Travel Service LTD. Tel.: +62 (0)8 5255423377
Contact persons Arianto (or Anton) & Petrus Gustaf
You can find them in Beril Hostel, JL. Serui 2 in Makassar.
Or send them an e-mail: petro_tnt_upg@yahoo.com
Foto's
