Ritselende bladeren. In de bomen en op de grond, waar ze vergeten liggen en onze voetstappen ze verpulveren. Gehijg, want lopen is hier geen makkie. De spanning in mijn lichaam neem toe, want we zijn een Orang Oetan op het spoor. Turen naar boven, maar grote boomwortels maken dat ik naar beneden moet kijken wil ik geen elegante schuiver maken. Dan, on top of the world, zit hij daar. Zonlicht komt gefilterd door het bladerdak en zet hem in een krans van licht. Hij is nog jong en kijkt lichtelijk verbaasd dat we hem hebben gevonden. "Geweldig", denk ik. "Balen", denkt hij.