"Snel", zegt de gids. "Hier vlakbij zit een Orang Oetan!". Ik loop, klauter, glij en glibber achter hem aan en dan zit daar heeeeeel hoog in de boom mijn allereerste rode oerwoudman van die dag. Ik tuur in alle stilte naar boven, maar inwendig ben ik een supergelukkig, stuiterend van adrenaline blij ei. Het is passen en meten om door al het gebladerte heen een glimp van hem op te vangen, maar dan heb ik hem gespot en richt mijn camera. Het is eigenlijk te hoog om hem mooi scherp op de foto te krijgen en daardoor ben ik even bezig om er nog enigszins wat van te maken. Het duurt kennelijk te lang naar mijnheer z'n zin en hij geeft me daar een brul! Van schrik druk ik direct af en hij steekt zijn linkerhand uit op een manier van "Hallo, moest dat nou zo lang duren?"