Tussen hemel en hel op Mount Rinjani
Tussen hemel en hel op Mount Rinjani
Om 1u30 komt de gids ons wekken: "Hello, you awake? Leave in 30 minutes, okay? You want tea?" Yes, please! Het is koud op 2600 meter boven de zeespiegel en de top van Mount Rinjani bevindt zich nog 1100 meter hoger.
Tientallen lichtjes dansen langzaam de duistere nacht in. Ze vormen een haag van dronken vuurvliegjes die dezelfde koers volgen, allemaal met 1 doel: de top van deze actieve vulkaan bereiken. Het pad gaat steil omhoog en bestaat uit niets meer dan los, vulkanisch zand. Elke stap vooruit wordt steevast gevolgd door 2 stappen achteruit. Letterlijk. Het voelt alsof je de processie van Echternach opvoert op een metershoge duin.
Na wat een eeuwigheid lijkt, komen we aan op het tweede en makkelijker deel van de tocht. Geen zand meer, maar rotsen. Niet meer klimmen, maar stappen. Die opluchting. Héérlijk! Minder fijn is de genadeloze noorderwind die als een gek over de bergkam raast. De gids vertelt ons dat het te koud is voor hem en hij stuurt ons alleen verder. Geen probleem volgens hem, er is immers maar één weg naar boven.
Blij met elke vorm van beschutting lopen we oostwaarts de zonsopgang tegemoet. De bergkam versmalt tot een anderhalf meter breed landweggetje met aan weerszijden een afgrond. Er is geen houvast meer, geen bescherming tegen die verraderlijke wind. Gevoelens van angst en wanhoop overmannen me, ik kan het niet beter omschrijven dan acute hoogtevrees. Met een rode neus en blauwe handen dalen we een stukje af, op zoek naar een veilig plaatsje om alsnog van de zonsopgang te genieten.
Wauw wauw wauw! Het gevoel van een wereld te zien ontwaken op pakweg 3000 meter hoogte is onbeschrijflijk. Wolken sluimeren rondom Mount Rinjani en geven een mysterieuze toets aan het landschap. De top werpt een lange schaduw over het kratermeer en de kegelvormige vulkaan Barujari die rustig zijn ochtendsigaret rookt. Hier wordt een mens stil van. Als natuurliefhebber is dit echt genieten, de ultieme beloning na een zware inspanning.