`De droom van iedere vrouw` reisanekdote Gili Meno
Lombok en Gili
Indonesië
Pzwaan
`De droom van iedere vrouw` reisanekdote Gili Meno
`A perfect day` van Lou Reed zit in mijn hoofd als ik terug kijk op deze bijzondere dag. Het liedje reflecteert het slome gevoel van een dag snorkelen, zonnen, relaxen en natuurlijk het heerlijke eten. Vanochtend ben ik met de boot aangekomen op het Indonesisch eiland Gili Meno, hier hebben absoluut Adam en Eva rondgelopen. Een waar paradijs op aarde.
Mijn tas smijt ik op het bed van mijn eco-hotelkamer, het ziet er idyllisch uit. Het huisje is geheel uit hout opgetrokken, het meubelair is gemaakt van rotan en bamboe en de kunstvoorwerpen die her en der slingeren zijn door de lokale bevolking gemaakt. Een zachte, zoete bloemengeur vermengd met een zilte zeebries reikt tot ver in mijn neusgaten. Ik wil geen minuut missen van deze prachtige dag en trek mijn felgekleurde bikini aan.
Het zilverwitte zand is vermengd met scherpe koraaldeeltjes en ik ben verstandig geweest om mijn plastic waterschoenen aan te trekken. Aan de waterlijn spelen een aantal spiernaakte, donker verkleurde kinderen met wat schelpen en springen om beurten in de hoge golfslag. Hun gelach werkt aanstekelijk. In de verte zie ik al wat snorkelaars dobberen op het blauwe water. `There is it beautiful` schreeuwt een van de kinderen en wijst naar de richting waar ik de zee in moet. De stroming is sterk.
Het water is heerlijk warm, de zon schijnt en de eerste vissen schieten langs mijn blote benen. Al snel wordt het dieper en ik zet mijn snorkel aan mijn mond. Het zicht is helder en scholen oranje-zwart-wit gestreepte nemo`s zwemmen tussen gekleurde kleine visjes. Het rif komt in zicht en ik verbaas me over de metershoge koralen in allerlei vormen en kleuren. Het is een wonderbaarlijke onderwaterwereld. Bij iedere rimpeling van het water verschuilen tientallen vissen zich tussen de anemonen en als het water weer wat rustiger wordt schieten ze vliegensvlug langs je heen. Ik hang minuten stil en hoor alleen nog het ruisen van de zee en mijn eigen ademhaling. Dan pas openbaart deze wereld zich voor je. Het is onbeschrijfelijk wat er voor je ogen gebeurt. Duizenden oranje-rode zeesterren zitten vastgeplakt op de grote bolkoralen. Af en toe zwemt er een rog voorbij. Oogjes van de donkere murenen gluren naar je vanuit een diepe spleet. De films van Jacques Cousteau zijn er niets bij. Heftig gebarend probeert Peter mijn aandacht te trekken, beneden ons voltrekt zich een bijzonder schouwspel. Drie rivaliserende octopussen verschieten telkens van kleur en vorm. Uiteindelijk vertrekken de verliezers met een vaal kleurtje het territorium en gaat de felgekleurde winnaar er met het vrouwtje vandoor. Vanuit mijn linker ooghoek zie ik iets groots op me afkomen, het is een heuse zeeschildpad! Sierlijk zwemt hij met zijn grote zwemvliezen ons voorbij en we zwemmen een stukje met hem mee totdat hij in het diepe, donkere gedeelte verdwijnt. Wauw!
Mijn maag begint te knorren een teken dat het etenstijd is. Op het strand staan de prachtig gedekte tafels te wachten op zijn gasten. De obers staan geduldig klaar om de bestellingen op te nemen. ` Selamat siang`,`Boleh saya lihat daftar makanan` dat betekent zoiets als goedemiddag mag ik het menu zien. De ober beveelt ons de vis van de dag aan, vanochtend gevangen. `Spicy` vraagt hij en wij knikken bevestigend. Daar hoort natuurlijk een koel Bintang biertje bij. We genieten van dit overdadig maal en de rest van de middag luieren we een beetje op het strand. Als de zon zijn kracht begint te verliezen loop ik terug naar mijn huisje en na een koele douche, de zon heeft het water al op een acceptabele manier verwarmd, doe ik een dutje in mijn hangmat. `Plong, plong` de gong galmt over het eiland. Dit betekent dat het barbecue feest begonnen is. Op het strand branden vele bamboe fakkels en het vuur van de barbecue
geeft een welkom gevoel. Tel daar de ondergaande zon bij op en je hebt alle ingrediënten voor een perfecte avond. Tot in de kleine uurtjes wordt er door gefeest.
De romantische stemming zit er nog in als ik met moeite mijn zware bed dicht naast die van mijn echtgenoot schuif. `Wat ben je nu aan het doen` vraagt hij onnozel. `Gewoon` is mijn antwoord. Maar hij weet dat ik er een hekel aan heb om ver bij hem vandaan te slapen. Het is nog wel een gedoe om de klamboe op de juiste plek te krijgen maar dan is alles klaar om deze perfecte dag ook perfect te laten eindigen...
Het kaarslicht zorgt voor zachte schaduwen en na een tijdje sluit ik dan toch mijn ogen en laat ik deze dag nog even voorbijgaan. Mmmmmm. Lekker dat gekriebel over mijn rechterschouder, borst, buik langzaam afdalend naar beneden. De droom van iedere vrouw. Maar die wordt ruw verstoord door mijn eigen echtgenoot. Hij schudt mij heen en weer en trekt het laken wild van mij af. `Wat is er` vraag ik nog slaapdronken. `Er loopt van alles over je heen` zegt hij opgewonden en pakt de zaklantaarn. Het felle schijnsel verklaart wat er zo kriebelde. Mieren. Grote mieren. Door het geschuif met de bedden ben ik in het spoor gaan liggen van de rondtrekkende mieren. Duizenden krioelende mieren lopen vanuit het plafond langs de muur naar beneden. En zij wijken geen centimeter. Een wijze les voor mijn volgende reizen, ga nooit met meubelair schuiven want je weet nooit wat je te voorschijn haalt of voor wat voor verrassingen je komt te staan. Leve het eco-toerisme.
Foto's
